Να 'μουν σκύλος στη Γερμανία...
Της ΑΡΓΥΡΩΣ Κ. ΜΩΡΟΥ
Λέγεται ότι ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από δύο πράγματα: το πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι στους συνανθρώπους τους και στα ζώα. Στην Ελλάδα και στα δύο πάσχουμε. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άνθρωποι που βοηθούν όπως μπορούν, είτε οργανωμένα είτε όχι, και μάλιστα χωρίς τη βοήθεια του κράτους.
Πρώην αδέσποτα ποζάρουν με τις οικογένειές τους. Μία φωτογραφία χίλιες λέξεις...
Στη χώρα όπου η λέξη φιλοζωία έχει αντικατασταθεί με τη λέξη ζωοφιλία (φίλος της ζωής) βρέθηκε η «Ε» και διαπίστωσε τι σημαίνει πολιτισμός και σεβασμός των ασθενέστερων.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας επισκεφθήκαμε δύο κυνοκομεία και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας.
Ηταν πεντακάθαρα, με χώρους τόσο μεγάλους όπου τα ζώα παίζουν χωρίς αλυσίδες και περιορισμούς. Διαμπερή, με καλοριφέρ, παράθυρα τα οποία ανοίγουν αυτόματα για ανανέωση του αέρα και ανέσεις που δεν υπάρχουν καν σε ιδρύματα για ανθρώπους στην Ελλάδα και δεν μπορούν να συγκριθούν στο ελάχιστο με τα καλύτερα της χώρας μας.
Κυνοκομεία που έχουν ένα και μοναδικό σκοπό: να υιοθετηθούν τα ζώα από κάποια οικογένεια που θα τα φροντίζει όπως τους αξίζει.
Και αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί, αν δεν υπήρχε ένα οργανωμένο πρόγραμμα υιοθεσιών.
«Το καταφύγιο είναι ανοιχτό καθημερινά από τις 12 το μεσημέρι έως τις 5 το απόγευμα. Οσοι θέλουν να υιοθετήσουν ένα ζώο μπορούν να δουν το ιστορικό του έξω από το δωμάτιο. Για παράδειγμα, την ημερομηνία που ήρθε στο κυνοκομείο και τον λόγο (θάνατος ιδιοκτήτη, ανικανότητα φύλαξής του κ.ά), την ηλικία, τη ράτσα του, αν είναι αρτιμελές κι αν όχι ποια αναπηρία έχει (τρίποδα, μονόφθαλμα κ.λπ.), στοιχεία του χαρακτήρα του και άλλες λεπτομέρειες, όπως αν τα πάει καλά με παιδιά, γυναίκες, άνδρες, άλλα σκυλιά ή γατιά», λέει η διευθύντρια του μεγαλύτερου καταφυγίου ζώων της Νότιας Γερμανίας, Doris Hoffe, το οποίο λειτουργεί από το 1927 στην πόλη Μούνστερ.
«Ο άνθρωπος που θα υιοθετήσει ένα ζώο πρέπει να γνωρίζει τα πάντα πριν το υιοθετήσει. Διαφορετικά είναι φαύλος κύκλος. Για παράδειγμα, αν ένα σκυλί δεν τα πηγαίνει καλά με τα παιδιά και αυτός που θα το υιοθετήσει έχει, η συμβίωση δεν θα ευδοκιμήσει», εξηγεί.
Ποια είναι όμως η διαδικασία υιοθεσίας;
«Για να υιοθετήσει κάποιος ένα σκυλί, πληρώνει το ποσό της τάξης των 200 ευρώ. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: τα χρήματα μένουν στο κυνοκομείο και χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες των υπόλοιπων ζώων και αυτό αποτελεί το πρώτο τεστ της ανάδοχης οικογένειας», συμπληρώνει η κ. Hoffe.
«Στη Γερμανία όποιος έχει κατοικίδιο ζώο δεν πληρώνει μόνο τον κτηνίατρο και την τροφή του, αλλά ασφάλεια και φόρο. Αν δεν έχει 200 ευρώ, αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι είναι ανίκανος να το υιοθετήσει», τονίζει.
Αν έχει, η υιοθεσία προχωράει στο δεύτερο στάδιο, τη συνέντευξη, η οποία περιλαμβάνει πάμπολλα ερωτήματα. Μένετε σε διαμέρισμα ή σε σπίτι; Εχει κήπο; Πόσες ώρες δουλεύετε; Πόσες ώρες θα είναι μόνο του ζώο τη μέρα, είναι μερικά από αυτά.
«Το 50% των υποψήφιων ανάδοχων οικογενειών απορρίπτεται και το άλλο μισό πριν πάρει ένα ζώο σπίτι και υπογράψει τα απαραίτητα έγγραφα (αν αθετήσει το συμβόλαιο υιοθεσίας θα αντιμετωπίσει τον νόμο) πρέπει πρώτα να περάσει μια ώρα μαζί του εκεί. Αν όλα πάνε καλά, θα φύγουν για το σπίτι, όπου θα ακολουθήσει αιφνιδιαστικός έλεγχος».
Ποιος πληρώνει για όλα αυτά; Η κάθε πόλη οφείλει να έχει το δικό της καταφύγιο ζώων, ιδιωτικό ή δημόσιο, με δικό του κτηνίατρο. Τα κυνοκομεία χρηματοδοτούνται, δεδομένου ότι είναι ανέφικτο οι δήμοι να καλύπτουν το 100% των εξόδων.
Ομως οι υπεύθυνοι αποκομίζουν χρήματα και από άλλες πηγές, πέρα από τις συνδρομές: πωλούν ημερολόγια και άλλα αντικείμενα (σπίτια, πιάτα, λουράκια), νοικιάζουν βιβλία για ζώα από τη βιβλιοθήκη τους και λειτουργούν και κένελ.
Εθελοντές αναλαμβάνουν να βγάλουν τα σκυλιά βόλτα, μία ώρα το πρωί και μία το βράδυ, στο δάσος ή τη θάλασσα, δίπλα σε κυνοκομείο.
Οσον αφορά τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί, είναι όλοι εκπαιδευμένοι. Εχουν πρώτα καθίσει στα θρανία τρία ολόκληρα χρόνια και έχουν κάνει πρακτική εξάσκηση τεσσάρων εβδομάδων σε ζωολογικό κήπο.
Στο διήμερο ταξίδι της στη Γερμανία η «Ε» διάνυσε οδικώς περισσότερα από 1.000 χιλιόμετρα και δεν είδαμε ούτε ένα αδέσποτο.
Οχι επειδή δεν υπάρχουν άνθρωποι που εγκαταλείπουν τα τετράποδά τους, ελάχιστοι συγκριτικά με την Ελλάδα, αλλά διότι, όταν κάποιος βρει ένα αδέσποτο, οφείλει να ειδοποιήσει την Αστυνομία.
Οι αστυνομικοί που θα το μαζέψουν το κρατούν σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο Τμήμα για 24 ώρες, σε περίπτωση που κάποιος το αναζητήσει. Στη συνέχεια το μεταφέρουν σε κυνοκομείο, όπου παραμένει για δυο εβδομάδες σε καραντίνα μέχρι να εμβολιασθεί και αποπαρασιτωθεί.
Αν το τμήμα δεν έχει χώρο, το ζώο μεταφέρεται στα κυνοκομεία ακόμη και αν είναι νύχτα. Αστυνομικοί και πυροσβέστες έχουν το κλειδί για να ανοίξουν την κεντρική πόρτα και το πλήρως εξοπλισμένο δωμάτιο έκτακτης ανάγκης. Πράγματα απίστευτα και όμως αληθινά.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/01/2005
http://archive.enet.gr/online/online_text?c=113&id=94638752%EF%BB%BF
