ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ ΣΤΗ ΦΛΟΡΙΝΤΑ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

Με τους καρχαρίες στη Φλόριντα

«Εδώ είμαστε πάλι. Εγώ κι η αδερφή μου η Κλάρα. Τι θέλω; Μα να σας διηγηθώ μερικές τρελούτσικες ιστορίες που μας συνέβηκαν τούτο το καλοκαίρι. Μόνο που δεν ξέρω με ποια να πρωταρχίσω. Α, το βρήκα! Θ' αρχίσω με τ' αγκίστρια, που τα είχαμε χάσει και φάγαμε τον κόσμο να τα βρούμε. Επιχείρηση αγκίστρι, λοιπόν (...)».

«Η αδερφή μου η Κλάρα και ο καρχαρίας» είναι ένα βιβλίο από τη σατιρική σειρά «Η αδερφή μου Κλάρα» του Ντιμίτερ Ινκιόφ, ο οποίος «καταφέρνει με πολλή μαστοριά να μπαίνει στο φανταστικό κόσμο του παιδιού», που σαν την Κλάρα και τον αδελφό της κάνουν αστείες απερισκεψίες, όπως για παράδειγμα να ψαρέψουν έναν καρχαρία... Οχι, μην τρομάζετε. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μπλέξουν σε περιπέτειες. Αλλωστε, τόσο το «ΕΨΙΛΟΝ», όσο και η «ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ» είναι κατά του κυνηγιού και του ψαρέματος. Πολύ περισσότερο όταν το θήραμα είναι είδος υπό προστασία, όπως διάφορα είδη καρχαριών τα οποία προστατεύονται στη Μεσόγειο και το Αιγαίο στο πλαίσιο της Συνθήκης της Βόννης, CITES, UNCLOS, UNFSA,τις Συνθήκες της Βέρνης και της Βαρκελώνης. Για να μη μιλήσουμε για τη συνολική απαγόρευση στην αλιεία με παρασυρόμενα αφρόδιχτα και στο shark finning.

Οι μικροί μας πρωταγωνιστές βέβαια δεν γνώριζαν ότι εξαιτίας της ακούσιας σύλληψης των καρχαριών, του Shark Finning, της ρύπανσης των θαλασσών και των κλιματικών αλλαγών, αρκετά είδη καρχαριών έχουν έως και 90% παγκοσμίως εκλείψει, ενώ, όπως πληροφορηθήκαμε από την ιστοσελίδα του Ινστιστούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος» (www.archi pelago.gr), έχουν απομείνει 8.200 καρχασίες σε όλο τον κόσμο.

Για τα παιδιά, όλα άρχισαν όταν ο μπαμπάς τους τα ενημέρωσε ότι θα πήγαιναν για καλοκαιρινές διακοπές στη Φλόριντα όπου υπάρχουν κοκκοφοίνικες, μαϊμούδες και κροκόδειλοι και ο ωκεανός είναι γεμάτος καρχαρίες. «(...)-Εναν καρχαρία πρέπει οπωσδήποτε να πιάσουμε, είπε η αδερφή μου Κλάρα. -Καλά, να τον πιάσουμε! Αλλά με τι; -Με την καλαμωτή του μπαμπά. Η ιδέα αυτή ήταν καταπληχτική. Μέρες ολόκληρες μας απασχολούσε αυτή η υπόθεση. Κάναμε σχέδια πώς θα καταφέρουμε να πιάσουμε τον καρχαρία. Για το μόνο που δεν μπορούσαμε να βρούμε μια λύση ήταν πώς θα τον κουβαλούσαμε σπίτι. (...)». Θέλετε να μάθετε τι συνέβη τελικά; Διαβάστε το βιβλίο! Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας από 6 έως 11 χρόνων. Ενώ αποτελεί και ένα καλό ερέθισμα για να μιλήσετε στα παιδιά σας γι’ αυτά τα παρεξηγημένα είδη και τους μύθους που τα ακολουθούν.

•Ντιμίτερ Ινκιόφ, «Η αδερφή μου η Κλάρα και ο καρχαρίας»,

εκδόσεις Πατάκη, σελ. 90, τιμή 4 ευρώ.
ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=329008

ΑΧ, ΤΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΜΟΥ! - ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

Αχ, τα πουλάκια μου!

«Το σπουργιτάκι ο Τσιουτσής φούσκωσε τα φτεράκια του για να ζεσταθεί. Aλλες φορές αυτό τον βοηθούσε πολύ. Oμως, τώρα, άδικος κόπος! Το κρύο ήταν τόσο τσουχτερό, που περνούσε μέσα από τα φτερά του κι έφτανε μέχρι την καρδούλα του (...) Και δεν ήταν μόνο το κρύο. Hταν και η πείνα του μεγάλη. Γιατί είχε δυο μέρες να φάει...».



«Και μήπως δεν έψαξε; Eψαξε πολύ. Δεν έκανε τίποτε άλλο τις τελευταίες μέρες από το να ψάχνει. Oμως όσο κι αν έψαξε, δε βρήκε τίποτα. Ούτε ένα σποράκι. Ούτε ένα σκουληκάκι. Ούτε ένα τόσο δα ψιχουλάκι. “Τσίου, κανένας δε νοιάζεται για μένα”, είπε με παράπονο ο Τσιουτσής. Και ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Oμως, όχι. Oποιος κλαίει, δεν μπορεί να σκεφτεί. Και ο Τσιουτσής κάτι έπρεπε να σκεφτεί. Κάτι έπρεπε να κάνει. Γιατί δεν ήθελε να πεθάνει...».

«Πήγε και βρήκε το φίλο του τον Κοκκινολαίμη. “Κανένα σποράκι;” τον ρώτησε. “Πού να το βρω;” είπε ο Κοκκινολαίμης. “Eχω από χθες να φάω. Και πώς γουργουρίζει η κοιλιά μου...” “Τα ίδια κι εδώ”, σκέφθηκε με λύπη το σπουργιτάκι. “Και τα πόδια μου είναι παγωμένα”, συνέχισε ο Κοκκινολαίμης (...)».

Ο Τσιουτσής και ο Κοκκινολαίμης δεν είναι τα μοναδικά πουλάκια που υποφέρουν από το κρύο και την πείνα. Το χειμώνα όλα βασανίζονται. «(...)Μια καρδερίνα έπεσε από τη φωλιά της. και (...) ένα κοτσύφι λιποθύμησε από την πείνα».

«Πώς τα βγάζουν πέρα; Τι κάνουν όταν εμείς είμαστε μέσα στα ζεστά μας σπίτια;». «Η γιορτή των πουλιών» της Ρούλας Παπανικολάου, σε εικονογράφηση του Ιούλιου, είναι μια τρυφερή ιστορία για τα παιδιά και τα πουλιά.

Ενα βιβλίο –το οποίο περιλαμβάνει και cd στο οποίο η Σωτηρία Λεονάρδου αφηγείται την ιστορία και τραγουδά– με παιχνίδια που θα διασκεδάσουν τα παιδιά και πολλές πληροφορίες όπως ποια είναι τα πουλιά που δεν αποδημούν, αλλά και όλα όσα μπορεί να κάνει κάποιος για να μην πεινάνε και να μην κρυώνουν τα πουλάκια. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα υπέροχο δώρο που προσφέρει γνώση και ψυχαγωγία στα παιδιά και αφυπνίζει παράλληλα τα φιλοζωικά τους αισθήματα.

•Ρούλα Παπανικολάου, «Η γιορτή των πουλιών»,

εκδόσεις Διάπλαση, σελ 30, τιμή 14 ευρώ.
ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=327729

ΣΠΑΝΙΑ ΖΩΑ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

Σπάνια ζώα

«Τι παράξενος τίτλος για βιβλίο. Aραγε, τι να σημαίνει; Ανοίξαμε με περιέργεια τις σελίδες του... Είχα ακούσει πως γράφει για ζώα που εξαφανίζονται. Δεν ήξερα, όμως, ότι ήταν τόσα πολλά. Προσπάθησα να τα μετρήσω όλα. Hταν αμέτρητα. Aλλα ήταν ζωά της στεριάς και άλλα του αέρα. Aλλα της αλμυρής θάλασσας και άλλα ήταν του γλυκού νερού, δηλαδή ζούσαν σε λίμνες και ποτάμια».

Είκοσι πέντε ιστορίες περιλαμβάνει το βιβλίο της Ελένης Φατσέα, σε εικονογράφηση Απόστολου Καραστεργίου, καθώς και έναν πλήρη κατάλογο με όλα τα είδη που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν εξαιτείας του είδους μας. «Διάβασα τις ιστορίες του... Ηταν όλες αληθινές. Ιστορίες ζώων που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν εξαιτίας μας! Δηλαδή, εξαιτίας εμάς, των ανθρώπων. Τα περισσότερα χάνονται επειδή χάνεται το σπίτι και η τροφή τους. Aλλα επειδή τα σκοτώνουμε. Και άλλα επειδή τα ενοχλούμε. Oπως τα πουλιά, όταν κλωσούν τ’ αβγά τους. Aλλα χάνονται επειδή καίγονται τα δάση ή, όπως τα ζώα των αγρών, που δηλητηριάζονται από τα φυτοφάρμακα. Και όσα ζουν στις θάλασσες που χάνοται επειδή οι άνθρωποι τις γεμίζουν με σκουπίδια και πετρέλαια. Ή αυτά που ζουν στις λίμνες και στα ποτάμια, που χάνουν το σπίτι τους, γιατί αποξηραίνονται περιοχές ολόκληρες για να μεγαλώσει κι άλλο ο ανθρώπινος χώρος. Λες και δεν είναι αρκετός αυτός που έχουμε».

Με το κόκκινο «να συμβολίζει τον κίνδυνο», μέσα από μια ρεαλιστική και συνάμα παραμυθένια εικονογράφηση, τα παιδιά –αλλά και οι μεγάλοι– παρατηρούμε κάθε ζώο με λεπτομέρεια. Μαθαίνουμε γι’ αυτό, αλλά και για τις οργανώσεις που ασχολούνται με την προστασία τους.

Ο κρητικός αγριόγατος, ο αιγαιόγλαρος, ο βασιλαετός, η βίδρα, το γκιζάνι, το κεφαλούδι, το κοινό δελφίνι, ο μαυρογύπας, ο λύκος, η καφέ αρκούδα, η καρέττα-καρέττα, η νανονυχτερίδα είναι μερικά μόνο από «Τα ζώα της Ελλάδας... στο κόκκινο».

Διαβάστε το βιβλίο και κάντε το δώρο σε παιδιά. Ισως κάποια στιγμή χάρη σε αυτά ν’ αλλάξει το χρώμα του. Ισως γίνει γαλάζιο «Σαν την καθαρή θάλασσα». Ισως πράσινο, «Σαν το δάσος που δεν συνάντησε ποτέ φωτιά και τσεκούρι». Για να μείνει το κόκκινο εκεί «που του ταιριάζει. Στις παπαρούνες και στ' άλλα αγριολούλουδα. Και στα φανταχτερά φτερά των πουλιών. Εκεί που δείχνει ομορφιά και όχι κίνδυνο».

•Ελένη Φατσέα, «Ζώα της Ελλάδας… στο κόκκινο»,

εκδόσεις Διάπλαση, σελ. 77, τιμή 16 ευρώ.
ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=325848

ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ ΣΧΕΣΗ ΖΩΗΣ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

Ανεκτίμητη σχέση ζωής

«(...) Παντού υπάρχουν πλάσματα που ζητούν την αγάπη μας. Πλάσματα που μπορούν να γίνουν υπέροχοι φίλοι μας. Θα τα συναντήσεις στο σχολείο, στις διακοπές, στο λούνα παρκ, στο πάρκο. Με κάποια από αυτά θα γίνεις φίλος και θα μάθεις να μοιράζεσαι τη λύπη και τη χαρά σου, τ’ αστεία σου, το θυμό σου. Με κάποια άλλα θα δεθείς ακόμα περισσότερο, θα μπορείς να τα εμπιστευτείς και να στηριχτείς πάνω τους. Ετσι έγινε και μ’ εμένα εκείνο το Σάββατο. Εκείνο το Σάββατο που άλλαξε η ζωή μου...».

Μήπως σας θυμίζει κάτι η ιστορία της Μάρως Θεοδωράκη; Οχι; Γιά διαβάστε λίγο περισσότερο... «Είχαν έρθει οι πρώτες βροχούλες του φθινοπώρου. Η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα με ζάλιζε και το βοριαδάκι καθάριζε τον ουρανό. (...) Χάζευα τα παιδιά που έπαιζαν κυνηγητό, όταν ένα μικρό σκυλάκι ήρθε και κούρνιασε δίπλα στα πόδια μου. (...) Είχε κατεβασμένα τ’ αυτιά του και το μουτράκι του έδειχνε λυπημένο. Το βλέμμα του ήταν πιο συννεφιασμένο κι απ'αυτό του ουρανού. Ετρεμε ολόκληρο από το φόβο του και έδειχνε παραμελημένο. “Θα έχει χάσει το αφεντικό του”, σκέφτηκε κι έκανα να το χαϊδέψω. Εκείνο τρόμαξε και βιάστηκε να χωθεί κάτω από το παγκάκι. “Δεν ήθελα να σε τρομάξω, παρά μόνο να σε χαϊδέψω”, είπα και έσκυψα να δω πως τα κατάφερνε εκεί κάτω. Μα εκείνο τίποτα (...)».



Τα παραμύθια της Πιπίτσας (Νο 2), σε εικονογράφηση Νίκου Μαρουλάκη, είναι μια εξαιρετική ιστορία αγάπης και φιλίας σαν αυτές που γεννιούνται καθημερινά στους δρόμους. Πρωταγωνίστρια, ποια άλλη; Η Πιπίτσα, η οποία αναστατώνεται όταν μαθαίνει από τον καινούργιο τετράποδο φίλο της ότι είναι αδέσποτος.

Και κάπως έτσι η Πιπίτσα, «μαζί με όλη την Πιπιτσοπαρέα ξεσηκώνει τη γειτονιά και τους μαθαίνει τα δικαιώματα των ζώων. Ο σεβασμός κερδίζεται περισσότερο όταν κάποιοι αποφασίζουν να υιοθετήσουν τα μικρά ζωάκια…»

Το παραμύθι της Πιπίτσας –στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και το cd με την αφήγηση του– είναι ένα εξαιρετικό δώρο για παιδιά! Διότι αν αυτά μάθουν, αυτό που λέει και η Πιπίτσα, ότι δηλαδή «στη φύση συνυπάρχουμε με όλα τα ζώα και οφείλουμε να τα σεβόμαστε!», όλα στο μέλλον θα γίνουν καλύτερα.

•Μάρω Θεοδωράκη, «Η Πιπίτσα προστατεύει τα αδέσποτα ζώα»,

εκδόσεις Διάπλαση, σελ. 40, τιμή 13,63 ευρώ.
ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=323777