Περιμένοντας τη δίποδη σύντροφο Της ΑΡΓΥΡΩΣ Κ. ΜΩΡΟΥ

Περιμένοντας τη δίποδη σύντροφο
Της ΑΡΓΥΡΩΣ Κ. ΜΩΡΟΥ
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=04/10/2010&id=209708
Εμεινε άνεργη και δεν μπορούσε καν να πληρώσει το νοίκι της. Ο άνδρας της έφυγε από τη ζωή και εκείνη δεν θέλησε να ενημερώσει τους συγγενείς της για όσα της συνέβαιναν. Βγήκε στους δρόμους. Ηταν χαμένη, αλλά δεν ήταν μόνη...

Ο πιστός της φίλος την ακολούθησε... στη μοναξιά, τη δυστυχία, την πείνα, τις αναποδιές της ζωής, ταγμένος στην αγάπη χωρίς όρους και όρια.

Η ιστορία πίστης και αφοσίωσης, που ανακαλύφθηκε τυχαία στα Σπάτα, εξαιτίας αυτού του ημίαιμου χάσκι, αποκάλυψε για πολλοστή φορά ότι αυτό το πλάσμα -που για κάποιους είναι «απλά ένας σκύλος» ή «ένα βρωμόσκυλο»- χωρά μέσα του πολύ περισσότερη αγάπη, πίστη και αφοσίωση από τα δίποδα ζώα που ονομάζονται άνθρωποι και δεν λογαριάζει αν τα πράγματα πάνε καλά ή όχι.

Το τηλεφώνημα για το ημίαιμο «επιθετικό» χάσκι, που «βρισκόταν παρατημένο κάτω από μια ελιά, δίπλα σε έναν κάδο απορριμμάτων», αποκάλυψε στην πρόεδρο του Φιλοζωικού Συλλόγου Σπάτων Ευτυχία Σιγκούνη και στο μέλος του Συλλόγου «Δικαίωμα Ζωής», Μαρίνα Τζίλιου, ένα ανθρώπινο δράμα.

Στην άκρη του κεντρικού δρόμου, εκεί όπου εκατοντάδες άνθρωποι σταματούν καθημερινά για να ψωνίσουν από το σούπερ μάρκετ, δεν ήταν μόνο η 5χρονη σκυλίτσα για την οποία ειδοποιήθηκαν οι δύο ζωόφιλες. Ηταν κι αυτή η γυναίκα, την οποία κανείς όμως δεν είχε παρατηρήσει. Τα απλωμένα χαρτόνια δίπλα στον κάδο σκουπιδιών δεν... φιλοξενούσαν μία, αλλά δύο αδέσποτες ζωές.

«Μας είχαν τηλεφωνήσει για έναν επιθετικό σκύλο κι εμείς βρεθήκαμε μπροστά σε ένα καλόψυχο πλάσμα, αλλά και σε ένα ανθρώπινο δράμα. Απευθυνθήκαμε κατευθείαν στο δήμο. Μας παρέπεμψαν στην κοινωνική υπηρεσία. Η υπεύθυνη, η κ. Πρίφτη, έκανε όλες τις νόμιμες διαδικασίες (ιατρικές εξετάσεις, ιστορικό). Της βρήκε στέγη στον ξενώνα του Δήμου Αθηναίων για τους άστεγους, ενώ μέσω των εκκλήσεων του Συλλόγου μας βρέθηκαν και πολίτες που προθυμοποιήθηκαν να φιλοξενήσουν και τη γυναίκα και το σκύλο της μέχρι να ορθοποδήσει», περιγράφει στην «Ε» η κ. Σιγκούνη.

Οπως εξηγεί, οι λύσεις που βρέθηκαν -πλην μιας- δεν άρεσαν στη γυναίκα. «"Δεν μπορώ να πάω γιατί δεν θα μπορεί να έρθει μαζί μου η Μπουμπού", μας έλεγε», διευκρινίζει. «Το βράδυ της ίδιας μέρας τής πήγαμε σκηνή και στρώμα, σαν προσωρινή λύση μέχρι να δούμε τι θα γίνει. Τα μέλη του Σωματείου μας, κυρίως η κ. Μαρία Ράπτη, της πηγαίναμε φαγητό πρωί-βράδυ και για εκείνη και για την Μπουμπού», περιγράφει.

«Κάποια στιγμή, στα τέλη του Ιούλη, η γυναίκα εξαφανίστηκε. Κανείς δεν ξέρει πού πήγε. Το καρτοκινητό που είχε και επικοινωνούσαμε είναι κλειστό», συνεχίζει. Η Μπουμπού όμως παρέμεινε εκεί, να περιμένει κάτω από την ελιά...

Η Ευτυχία Σιγκούνη πήγαινε καθημερινά να την ταΐσει, να τη χαϊδέψει και να της δώσει νερό. Η σκυλίτσα έτρεχε για λίγο προς το αυτοκίνητό της, γάβγιζε για να την υποδεχτεί, κουνούσε την ουρά της, έπαιρνε τα χάδια της και έτρεχε για να ξαναπάει κάτω από την ελιά και να περιμένει. Εκεί έτρωγε, εκεί έπινε, εκεί περίμενε για ενάμιση ολόκληρο μήνα, όποιος κι αν περνούσε. Ποιον; Τη δίποδη σύντροφό της να γυρίσει.

Και θα περίμενε ακόμη εκεί, αν τα μέλη του Φιλοζωικού Συλλόγου Σπάτων δεν έπαιρναν την απόφαση να μεταφέρουν την Μπουμπού, πριν από δύο εβδομάδες, προσωρινά σε ένα ασφαλές σημείο. Η σκυλίτσα συγκλονίζει με τα μαθήματα πίστης, αφοσίωσης και αγάπης αποδεικνύοντας έμπρακτα πως όταν όλα αυτά είναι αληθινά, οι κακουχίες και οι τραγικές συγκυρίες της ζωής αποτελούν λεπτομέρεια.

*Το ημίαιμο χάσκι, ψάχνει μια οικογένεια. Εκτός από τα υπόλοιπά της προσόντα, είναι χαδιάρα, ήρεμη και τα πάει πολύ καλά με τα άλλα ζώα.