"ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ ΤΑ ΖΩΑ" - ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

«Δεν είναι έγκλημα να φροντίζεις τα ζώα»

«Μεταξύ των κάθε είδους όντων που περπατάνε και αναπνέουν εδώ πάνω στη γη ο άνθρωπος είναι πιο ελεεινός» είχε πει ο Όμηρος. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη φράση για να περιγράψει ορισμένους κατοίκους της Λευκάδας, οι οποίοι -κατά πως φαίνεται- ενοχλούνται από τα δοχεία που τοποθετούν οι γείτονές τους για να έχουν λίγο καθαρό νερό τα αδέσποτα. Και μάλιστα τα πετούν επιδεικτικά.

Πρωταγωνιστές της "βίαιης" και "απειλητικής" αυτής πράξης -όπως τη χαρακτηρίζουν- τα μέλη του φιλοζωικού Σωματείου Λευκάδας, είναι κάτοικοι του νησιού και συγκεκριμένα των περιοχών Νικιάνα, Καρυώτες, Τσουκαλάδες, καθώς και κάτοικοι από γειτονιές της πόλης της Λευκάδας, "μέρη «παραδοσιακά» στη θανάτωση ζώων δια της τακτικής της φόλας" και "περιοχές που δεν τολμάει να ταίσει κάποιος αδέσποτο, στο φως του ήλιου, μήπως και μπει στο μάτι του γείτονα ο οποίος μπορεί να ξεσπάσει το μένος του στο φτωχό το ζώο".

Τα μέλη του Σωματείο Ζωόφιλων Λευκάδας καταγγέλουν δημόσια τα περιστατικά αυτά. Καλούν όποιον γνωρίζει ποιοι πράττουν αυτό το έγκλημα να τους υποδείξουν στο Σωματείο και τονίζουν πως "το έγκλημα το διαπράττει αυτός που πετάει το νερό, και όχι εσείς που το βάζετε!".

Υπενθυμίζεται ότι τα μέλη του Σωματείου πριν λίγο καιρό είχαν ξεκινήσει εκστρατεία, υπό την αιγίδα του Δήμου Λευκάδας, με σύνθημα «Βάλτε ένα μπολάκι νερό έξω από την πόρτα σας για τα αδέσποτα. Διψάνε και αυτά όπως και εσείς!». Η εκστρατεία είχε μεγάλη ανταπόκριση, όχι μόνον στα στενά όρια της Λευκάδας, αλλά και πανελλαδικά. Τα δοχεία νερού πολλαπλασιάστηκαν, στις αυλές και στα πεζοδρόμια και έγινε κατανοητό πως "δεν είναι έγκλημα να φροντίζεις τα ζώα, κυρίως όταν είναι παρατημένα ή γεννημένα στον δρόμο....". Δυστυχώς κάποιοι φαίνεται πως δεν έχουν την ικανότητα να το αντιληφθούν.

Για την εκστρατεία διαβάστε εδώhttp://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=306942


ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=312026

ΣΚΥΛΙΣΙΟ ΘΡΙΛΕΡ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

Σκυλίσιο θρίλερ

«O Γιάννης Γεωργιάδης είναι ένας φιλόδοξος φοιτητής της Νομικής. Eχει τα νιάτα του, την ομορφιά του, μια επικίνδυνη εξυπνάδα, αλλά και τίποτ’ άλλο. Ορφανός από μικρός, σπούδασε δουλεύοντας ως εκπαιδευτής σκύλων. Ο Χρίστος Κρεμόπουλος, αντίθετα, ένας από τους γνωστότερους καθηγητές του, έχει κύρος, τραπεζικούς λογαριασμούς και βέβαια υψηλές διασυνδέσεις».

Ο πρώτος «δεν έχει τίποτα και τα θέλει όλα» και ο δεύτερος «τα έχει όλα και... δεν θέλει τίποτα!», όπως είχε αναφέρει η ίδια η συγγραφέας σε συνέντευξή της.

«Συναντιούνται ένα βράδυ τυχαία στον Λυκαβηττό, βγάζοντας βόλτα τα σκυλιά τους(...)».

«(...) Τη στιγμή που τον είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν Τρίτη 12 Γενάρη, κατά τις 11 το βράδυ. Έκανα τη βόλτα μου με τον Μπηστ στον Λυκαβηττό, όταν σε μια στροφή του δρόμου που κάνει πλάτωμα διέκρινα χαμηλά έναν σκούρο όγκο που αγκομαχούσε ανάμεσα σε γαβγίσματα. Ένα αλλόκοτο σύμπλεγμα ανθρώπου και ζώου.(...) Πλησίασα μ’ ένα πλάγιο βήμα για να διακρίνω καλύτερα χωρίς να γίνω αντιληπτός. Ένας άντρας ήταν άβολα μισοκαθισμένος -προσπαθούσε να μη λερωθεί απ'το χώμα;- και τραβουλογούσε στο μισοσκόταδο το σκοινί που κρατούσε στα δόντια του ένας σκύλος. Αξιολύπητος. (...) Μα τι διάολο έκανε; Eπαιζε δι- ελκυστίνδα αλλά δε διασκέδαζε. Απίστευτο! Ο ηλίθιος φοβόταν το σκύλο του!».

Η... μάχη είχε μόλις αρχίσει. Τι ήθελε «(...)το πεινασμένο στόμα του νεαρού φοιτητή με τόσο πάθος από τον καθηγητή του; Τα λεφτά του; Τη γυναίκα του; Το γιο του; Τη δουλειά του; Τη ζωή του;»



«Ο,τι κι αν θέλει, το σίγουρο είναι πως έχει αποφασίσει να το πάρει. Θα εισβάλει σαν άγγελος εξολοθρευτής στον κόσμο του ανυποψίαστου καθηγητή και θα τον αλώσει ως γητευτής με τη μέθοδο που εκπαίδευε τα σκυλιά. Το όπλο του, άλλωστε, είναι μια κυνική γνώση γραμμένη στο πετσί του: Δημοκρατία δεν υπάρχει, ούτε στην κοινωνία των σκύλων ούτε στην κοινωνία των ανθρώπων. Μόνο αφεντικά και δούλοι».

Πρόκειται για «μια ιστορία ζήλιας, πόθου και πάθους, για έναν άνθρωπο που έφτασε μέχρι τα άκρα – και τα ξεπέρασε». Ενα ψυχολογικό θρίλερ, με μεγάλο σασπένς, που ξεκινά από μια τυχαία επαφή και μετατρέπεται σε μια περιπετειώδη σχέση. Το βιβλίο είναι για μεγάλα... παιδιά!

Λένα Διβάνη, «Ενα πεινασμένο στόμα»,

εκδόσεις Καστανιώτη, 349 σελ., τιμή 16 ­ευρώ


ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=311323

ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

Της φύσης το κάλεσμα

«(...)Το ζευγάρι των λύκων βρίσκει καταφύγιο σε μια σπηλιά. Οσο ο Λειψομάτης φυλάει σκοπιά, η λύκαινα γεννάει τα λυκό- πουλά της. Αψηφώντας τον θανάσιμο εχθρό του, το λύγκα, ο μονόφθαλμος λύκος φεύγει για κυνήγι και φέρνει τροφή στη μικρή οικογένεια. Δυστυχώς, η περίοδος πείνας πέφτει στην περιοχή. Μονάχα ένα λυκόπουλο επιβιώνει, το πιο εύρωστο, το πιο γκρίζο, ο μοναδικός αληθινός λύκος ολόκληρης της γέννας(...)». Ο Ασπροδόντης..!

Το μικρό θαρραλέο λυκόπουλο -το οποίο δεν ανήκε ξεκάθαρα ούτε στο γένος των λύκων ούτε σ'εκείνο των σκύλων- έπρεπε να συγκρουστεί από κουτάβι με τον «απόλυτο νόμο της Αγριας Φύσης: φάτε ή αφήστε να σας φάνε[...]" και τους σκληρούς νόμους των "(...) ανθρώπων, στην παγωμένη γη του Μεγάλου Βορρά, στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, τον καιρό που Ινδιάνοι και χρυσοθήρες χάραζαν την πορεία του σημερινού πολιτισμού».

Ο Ασπροδόντης, ο πρωταγωνιστής μιας από τις πιο θαυμαστές ιστορίες ζώων που έχουν γραφτεί ποτέ, διά χειρός του Τζάκ Λόντον, «που έζησε εκείνη την εποχή στην Αλάσκα ως χρυσοθήρας, προσπαθεί να καθορίσει την ύπαρξή του περνώντας μέσα από την εμπειρία, το αβυσσαλέο μίσος και, τελικά, την αγάπη...».



Οι άνθρωποι «(...) Μπήκαν στη ζωή του από δικό του λάθος. Αν είχε δείξει περισσότερη περίσκεψη, ίσως να μην τους είχε γνωρίσει ποτέ. (...) Η παράξενη εμφάνισή τους τον εντυπωσίασε με την πρώτη, αλλά αυτό που τον έκανε να τα χάσει ήταν κυρίως η συμπεριφορά τους(...) Ενα χέρι απλώθηκε ένα χέρι πλησιάσε τη ράχη του. Ενιωσε ένα ρίγος. (...) Ενστικτωδώς τεντώθηκε, με τις τρίχες σηκωμένες και τα χείλη τραβηγμένα ν'αποκαλύπτουν τα μικρά του δόντια. Το χέρι σταμάτησε, χωρίς ωστόσο να τραβηχτεί, κι ο άνθρωπος είπε γελώντας: Wabam wabisca ip pit tak! (γιά δείτε κάτι τρομερά άσπρα δόντια!). Οι υπόλοιποι Ινδιάνοι έσκασαν στα γέλια, παρακινώντας τον σύντροφό τους να πιάσει το ζωάκι από το δέρμα του λαιμού. Το χέρι βάλθηκε ξανά να κατεβαίνει, πολύ πιο αργά. Το λυκόπουλο δεν ήξερε πια τι να κάνει. Να πολεμήσει; Να ουρλιάξει από φόβο; Ανίκανο να διαλέξει, άρχισε να κλαψουρίζει κι ύστερα έχωσε αποφασιστικά τα δόντια του στο χέρι που άγγιζε το τρίχωμά του (...)».

Τζακ Λοντον, «Ο Ασπροδόντης»,

εκδόσεις Πατάκη, σελ. 232, τιμή 8,36 ευρώ ­


ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=309323