ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΜΟΥΣΤΑΚΙΑ- ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

Oνειρα με μουστάκια

«(...) -Μην ανησυχείτε, παιδιά μου... Εστειλα και σας φώναξα..., γιατί... έφτασε και μένα η ώρα μου, κατά πώς φαίνεται. (...) Τα τρία παιδιά κοιτάζονται απορημένα. -Σε σένα, Μεγάλε μου γιε, αφήνω το μύλο. Ο Γέροντας γύρισε και τον κοίταξε. -Ξέρω πόσο σ’ αρέσει να δουλεύεις το μύλο. Καλά θα περάσεις, γιε μου. Θα 'ρχονται οι χωρικοί, θα σου φέρνουν το στάρι τους, θα τ 'αλέθεις, θα κρατάς το μερτικό σου, θα τρως και θα χαίρεσαι. Καλά θα περάσεις. (...) -Σε σένα, Μεσαίε μου, που 'σαι καλός και γερός καβαλάρης, αφήνω τ' άλογο. Θα μπορείς να συνεργάζεσαι με τον αδερφό σου και ο ένας ν' ανακουφίζει τον άλλον. (...) - Και σε σένα, Μικρέ μου, ...αφήνω τη γάτα μου. Πλάι μου πέρασε όλη τη ζωή της. Εμαθε όσα κι εγώ. Πάρ' τηνε. Δική σου. (...) -Παιδιά μου, μην περιφρονήσει κανείς τίποτα απ' ό,τι του άφησα (...)».

«(...) Το καθετί έχει τη δική του μοναδική αξία – ακόμη στριφογυρίζουν τα τελευταία λόγια του πατέρα του στο νου του Μικρού αδελφού. Τόσες μέρες τώρα... κι ακόμη δεν έχει εννοήσει τι ήθελε να πει ο Γέροντας αφήνοντάς του τη γάτα». Την Ονείρω.

«Η Ονείρω είναι το όνειρο ενός νέου. Πλάσμα παραμυθιού. Του λαϊκού σκυριανού παραμυθιού "Ο Γάτος". Γάτα είναι κι αυτή εξάλλου. Μόνο που η Ονείρω δε φοράει σιδερένια τσαρούχια, αλλά παπούτσια μαλακά, ελαστικά. Τα φοράει και γίνεται παντοδύναμη· και τη δύναμή της αυτή την εκφράζει με το χορό, το τραγούδι και το παραμύθι. Οι άλλοι στέκονται, την ακούν και χαμογελάνε. Κι αρχίζουν κι αυτοί να χορεύουν και να τραγουδάνε. Ζουν το παραμύθι. Το παραμύθι της ζωής, που γίνεται μαγικό χάρη στην Ονείρω, δηλαδή το όνειρο. Το όνειρο κάθε ανθρώπου», όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της Μάρως Λοΐζου.

Οπως στα υπόλοιπα βιβλία της για παιδιά, έτσι και σ’ αυτό, η βραβευμένη συγγραφέας επιχειρεί «μέσα από τη λιτότητα και την απλότητα της ιδιομορφίας της γραφής της, να διατηρήσει ζωντανή την αίσθηση του θαύματος για τα μικρά και τα μεγάλα του κόσμου». Αν τα καταφέρνει; Μια ανάγνωση θα σας πείσει!

Mάρω Λοΐζου,

«H Oνείρω»,

εκδόσεις Πατάκη,

σελ. 79, τιμή 5 ­ ευρώ

ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=279940

ΓΑΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΕΣ- ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

Γάτες αυτόνομες και συμμετοχικές

«Η μαμά μου είναι γατόφιλη (...). Εμένα, αν με ρωτήσεις, μ’ αρέσουν περισσότερο οι σκύλοι. Τους πιάνει το μάτι σου κι είναι χορταστικοί στην αγκαλιά. (...) Επειτα όταν αγριεύουν –οι σκύλοι, λέω– σου δίνουν μια ντόμπρα δαγκωνιά κι όχι εκείνες τις ύπουλες γατίσιες νυχιές, που δεν αποκλείεται να συνοδεύονται ΚΑΙ από δαγκωνιά! (...)».

«(...) Η μαμά, όμως, από τότε που έχασε το σκυλί ΤΗΣ (και πάνε πάρα πάρα πολλά χρόνια από τότε, γιατί το έχασε όταν ήταν δώδεκα χρονώ), από τότε, λέω, δεν εννοεί ν’ αγαπήσει άλλο σκυλί, κι όλη την αγάπη της τη δίνει στις γάτες. Κι όχι σ’ όλες, παρακαλώ, αλλά ΣΤΗ γάτα, που είναι κάθε φορά, βέβαια, η γάτα ΤΗΣ. Εδώ θα πρέπει να πω πως δεν μπορείς να θεωρείς εσύ μια γάτα για δικιά σου, γιατί γενικά αυτά τα πλάσματα είναι μονόχνοτα κι ανεξάρτητα, και δε θέλουν ν’ ανήκουν σε κανέναν παρά στον εαυτό τους. Μόνο μερικές φορές –κι αυτό σπάνια– συμβαίνει να δεθούν με κάποιον άνθρωπο, αλλά και τότε είναι γιατί τον διάλεξαν αποκλειστικά εκείνες (...)».

Διαφωνείτε; Στο βιβλίο της Βούλας Μάστορη, «Αγάπες... με ουρά», οι αγάπες αυτές είναι πολλές: η Μελένια, «μια απρόβλεπτη μακρομάλλα ξανθιά, που (...) γύριζε ξαφνικά και σου ’ριχνε μια καρφωτή με τα νύχια ΚΑΙ των τεσσάρων ποδιών της ταυτόχρονια», ο Οθέλλος, ένας «ολόμαυρος (μακρυμάλλης κι αυτός), βραχνός γάτος, που όταν έβλεπε τον μπαμπά έβηχε σαν φθισικός», και ο Μένιος, «ένας κάτασπρος γάτος, με κοντή όρθια γούνα, καθ’ όλα συνηθισμένος, χαμηλών τόνων και εντυπώσεων».

Και γίνονται ακόμη περισσότερες, όταν η Κλεοπάτρα, «μια αινιγματική γάτα "μπούρμα"», καταφτάνει στο σπίτι από μια αγγελία· Και «καταφέρνει να πάρει μια ζηλευτή θέση στη ζωή ενός σπιτιού όπου πλανάται το μυστήριο ενός άλλου γάτου, του Τζίτζερ», του πρωταγωνιστή μιας «θλιβερής γατοϊστορίας». Τότε, «ο μικρότερος γιος της οικογένειας την αντιμετωπίζει με φόβο και καχυποψία, κι όταν αυτή γίνεται τελείως απαραίτητη στη μητέρα του, αποφασίζει να δράσει...»

Τι θα συμβεί; Απολαύστε το! Το βιβλίο είναι για μικρά (+9) και για μεγάλα παιδιά.



Bούλα Mάστορη,

«Aγάπες… με ουρά»,

εκδόσεις Πατάκη,

σελ. 91, τιμή 5 ­ ευρώ

ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=277979

ΛΙΟΝΤΑΡΙΣΙΑ ΨΥΧΗ- ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

Λιονταρίσια ψυχή

Πόσο μπορεί να εξημερωθεί ένα λιοντάρι; Πόσο μπορεί να συνδεθεί με τους ανθρώπους που το μεγάλωσαν; Να τους χαϊδεύει ελέγχοντας την τεράστια δύναμή του, να κοιμάται πλάι τους, να τους καταλαβαίνει, να τους αγαπάει; Και πόσο μπορεί αυτή η αγάπη που προσφέρει και εισπράττει η Έλσα, η λέαινα, να την κάνει ευτυχισμένη; Πολύ. Αλλά όχι ολότελα και, κυρίως, όχι για πάντα. Ο αποχωρισμός από τους ανθρώπους που τη μεγάλωσαν και την αγάπησαν θα χρειαστεί επίπονη προσπάθεια και θα είναι πολύ οδυνηρός για όλους. Μόνο έτσι όμως θα μπορέσει η Ελσα να εξοικειωθεί με τους όμοιούς της και να συνεχίσει ευτυχισμένη τη ζωή της στη φύση. Εκεί όπου γεννήθηκε ελεύθερη».

Οι φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο της Τζόυ Ανταμσον συγκλονίζουν. Ακόμη πιο πολύ όμως η μοναδική σχέση μεταξύ ανθρώπων και ζώου. Η συναρπαστική ιστορία τρυφερότητας, πίστης, εμπιστοσύνης και αφοσίωσης που έζησαν η συγγραφέας και ο σύζυγός της Τζώρτζ, αποδεικνύει ότι όλα υποχωρούν μπροστά στην αγάπη... Ακόμη και τα έμφυτα ένστικτα της αγριότητας.

Παρότι μοιάζει με παραμύθι, η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Και ξεκινά με τον ίδιο τρόπο που τελειώνει: με τον πόνο του αποχωρισμού. Ο Τζωρτζ, αρχιθηροφύλακας σε περιοχή θηραμάτων της ανατολικής Αφρικής, αναγκάζεται να σκοτώσει μια λέαινα που του επιτέθηκε. Λίγο αργότερα ανακαλύπτει ότι του επιτέθηκε επειδή προστάτευε τα μωρά της. Μεταφέρει τα νεογέννητα λιονταράκια στο κτήμα του. «(...) Ηταν μόλις μερικών ημερών και τα ματάκια τους ήταν ακόμη καλυμμένα από μια γαλαζωπή μεμβράνη. Δεν μπορούσαν να μπουσουλήσουν, μα, παρ’ όλα αυτά, προσπαθούσαν να συρθούν μακριά. Τα πήρα στην αγκαλιά μου για να τα καθησυχάσω και στο μεταξύ ο Τζωρτζ, που ήταν πολύ στεναχωρημένος μου διηγιόταν τι είχε συμβεί» περιγράφει η συγγραφέας.

Τα λιονταράκια μεγαλώνουν. Τα δύο μεταφέρονται στην Ολλανδία. Το πιο αδύναμο μένει μαζί τους μέχρι τα τρία του χρόνια. Αλλά φτάνει η ώρα να πουν το παντοτινό «αντίο». Γιατί η Ελσα γεννήθηκε ελεύθερη... «ποτέ δεν έγινε υποτελής, ανέπτυξε μια φλογερή αφοσίωση και έγινε ίση με τον άνθρωπο» και έτσι έπρεπε να ζήσει. Η ιστορία έγινε και ταινία, με τον τίτλο «Βorn Free».



Tζόυ Aνταμσον,

«Γεννημένη ελεύθερη»,

εκδόσεις Ωκεανίδα,

σελ. 190, τιμή 8 ­ ευρώ

ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=275903

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΧΙΜΠΑΤΖΗΔΕΣ- ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

Aνθρωποι και χιμπατζήδες

«Ο καθηγητής Ούγκο Aρτσιμπαλντ θεωρεί πολύ φυσικό να φέρει στη Βοστώνη τον μικρό, ορφανό χιμπατζή που βρίσκει στην Αφρική, για να ζήσει μαζί με τη γυναίκα του και τα δυο μικρά παιδιά του. Η Τζένη, ο χιμπατζής, πολύ γρήγορα προσαρμόζεται στον αμερικάνικο τρόπο ζωής της δεκαετίας του ’60 και απολαμβάνει τις χαρές και τα παιχνίδια, όπως ακριβώς θα έκανε κάθε παιδί, τυπικό παράδειγμα της γενιάς του: οδηγεί με ιλιγιώδη ταχύτητα το τρίκυκλο ποδήλατό της, παίζει με τον Μπούγκερ, το γατάκι, την Μπάρμπι, την κούκλα, τσακώνεται με τ’ αδέρφια της για το πρόγραμμα στην τηλεόραση (...) Με την εφηβεία η συμπεριφορά της Τζένης αρχίζει να γίνεται προβλήματική, και αναγκάζονται να τη στείλουν σ’ ένα κέντρο αναπροσαρμογής στο φυσικό της περιβάλλον. Θα μπορέσει όμως η Τζένη να εγκλιματιστεί εκεί, με τους καινούργιους της συντρόφους;»

«Η ιστορία της Τζένης –αστεία, οδυνηρή και απόλυτα τραγική– καθιερώνει ένα από τα πιο αξιαγάπητα πρόσωπα στη σύγχρονη αμερικάνικη πεζογραφία». Και παρότι το βιβλίο «δεν δίνει την εντύπωση, είναι ένα βιβλίο φαντασίας».

Βασισμένο στην επιστήμη, το μυθιστόρημα μας προτρέπει να «μεριμνήσουμε για τη διάσωση των μεγάλων θηλαστικών, που σύντομα θα εκλείψουν», γεγονός το οποίο ο Ντάγκλας Πρέστον χαρακτηρίζει «έγκλημα εναντίον της φύσης και εναντίον της ίδιας μας της βιολογικής οικογένειας».



«Τι ελπίδα έχουμε ως είδος αν επιτρέψουμε να συμβεί τέτοιο πράγμα;», αναρωτιέται ο συγγραφέας και αφιερώνει τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου του στις οργανώσεις που φροντίζουν για τη διάσωση των μεγάλων θηλαστικών που ζουν σε άγρια κατάσταση.

«(...) Μου έχουν θέσει πολλές φορές το ερώτημα πώς έγινε και έχασα τα λογικά μου μ’ αυτό το ζωάκι. Το μόνο που μπορώ να απαντήσω είναι τούτο εδώ: αν βρισκόσασταν εκεί, αν είχατε αντικρίσει αυτό το πλασματάκι, με το πεταχτό στομαχάκι και τα καταπληκτικά, χάντρινα μάτια που κοίταζαν γεμάτα περιέργεια τον πρωτοφανέρωτο κόσμο, αν είχατε ακούσει εκείνη την αδύναμη φωνίτσα, θα την είχατε πάθει ακριβώς όπως την έπαθα κι εγώ (...)».

Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Διαβάστε αυτό το βιβλίο. Δεν θα χάσετε!

Nτάγκλας Πρέστον,

«Tζένη»,

εκδόσεις Ωκεανίδα,

σελ. 400, τιμή 11 ­ ευρώ

ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=273958

ΗΜΙΓΥΜΝΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ- ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

Ημίγυμνη διαμαρτυρία για το κούρεμα

Peta...ξε τα ρούχα της και, παρά τη βροχή, ξάπλωσε, σχεδόν γυμνή, πάνω σε μια «ματωμένη» σημαία της Αυστραλίας συμβολίζοντας το αίμα της κατακρεούργησης των προβάτων από τη βιομηχανία μαλλιού της χώρας.

Η ακτιβίστρια διαμαρτύρεται για την κατακρεούργηση των προβάτων από τη βιομηχανία μαλλιού της Αυστραλίας Η ακτιβίστρια διαμαρτύρεται για την κατακρεούργηση των προβάτων από τη βιομηχανία μαλλιού της Αυστραλίας Η ακτιβίστρια της Peta (People for the Ethical Treatment of Animals), μαζί με Ελληνες και ξένους υποστηρικτές της οργάνωσης, διαμαρτυρήθηκε, χθες στις 11 το πρωί, έξω από την πρεσβεία της Αυστραλίας, στη λεωφ. Αλεξάνδρας.

Οι ακτιβιστές της οργάνωσης για την ηθική μεταχείριση των ζώων -που απαριθμεί εκατομμύρια μέλη σ' όλο τον κόσμο- ήρθαν για τέταρτη φορά στην Ελλάδα για το σκοπό αυτό. Το μποϊκοτάζ ενάντια στους Αυστραλούς παραγωγούς μαλλιού (www.savethe sheep.com) ξεκίνησε το 2005. Τότε, μέλη της Peta, άλλοτε ντυμένοι «πρόβατα» και άλλοτε ημίγυμνοι, ακολουθούσαν τον Αυστραλό πρωθυπουργό και διαμαρτύρονταν έξω από τις πρεσβείες της χώρας του, ανά τον κόσμο, επειδή οι Αυστραλοί κτηνοτρόφοι συνέχιζαν να ακρωτηριάζουν με ψαλίδες κηπουρικής κομμάτια σάρκας από τα καπούλια των προβάτων, χωρίς τη χρήση παυσίπονων ή αναισθησίας.

Το μποϊκοτάζ, που περιελάμβανε και μεγάλες εταιρείες ρούχων που προμηθεύονταν το συγκεκριμένο μαλλί, σταμάτησε, όταν η αυστραλιανή βιομηχανία μαλλιού δεσμεύτηκε να καταργήσει αυτή την πρακτική μέχρι το 2010. Κάτι το οποίο ουδέποτε εφάρμοσε.

«Με την άρνησή τους να συνετίσουν τη βιομηχανία μαλλιού, οι ηγέτες της Αυστραλίας έχουν το αίμα αμέτρητων προβάτων στα χέρια τους», επισημαίνει η Isabelle Goetz, εκπρόσωπος της οργάνωσης, και προειδοποιεί: «Αν δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα για τον τερματισμό αυτής της μεθόδου από τη βιομηχανία μαλλιού, οι πιέσεις θα αυξηθούν».

Κάθε χρόνο εκατομμύρια πρόβατα μεταφέρονται στη Μ. Ανατολή και άλλες χώρες με πλοία ανοιχτού τύπου, κάτω από ακραίες καιρικές συνθήκες, μέσα στις ακαθαρσίες τους. Τα άρρωστα αλέθονται ζωντανά σε μηχανές του κιμά ή ρίχνονται στους καρχαρίες. Οσα επιζήσουν, σφαγιάζονται έχοντας τις αισθήσεις τους.
Α.Κ. ΜΩΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=06/05/2011&id=273025

ΦΤΕΡΩΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ- ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

Φτερωτές ιστορίες

«Πελεκάνοι ερωτεύονται παράφορα. Ερωδιοί κρύβονται σε βιβλία. Αρπακτικά πουλιά κάνουν απεργία πείνας. Φοινικόπτερα παρηγορούν τη μοναξιά τους με το είδωλό τους στον καθρέφτη. Φίδια και λύκοι μας περιπαίζουν με απίθανα τεχνάσματα μέχρι την απελευθέρωσή τους. Πολικές αλεπούδες που, περιμένοντας μάταια να χιονίσει στην Αίγινα, διασκεδάζουν κλέβοντας τα τσιγάρα μας. Τραυματισμένοι πελαργοί γεύονται την ευτυχία του κεραυνοβόλου έρωτα και τη δυστυχία της ατεκνίας τους. Χαμαιλέοντες μας θυμίζουν την παγχρωμία εποχών και αισθημάτων. Κι ένας γύπας γίνεται το απέραντο μάτι του Θεού για το παρ’ ολίγο θήραμά του».

Ενα βιβλίο με 10 ιστορίες, που θα μας κάνουν «(...) να χαμογελάσουμε, να μελαγχολήσουμε ή απλά να παραδεχτούμε πόσο "άχρηστοι και ανόητοι" εξακολουθούμε να είμαστε.

»(...) Τίναξαν τότε κι οι δυο τα κεφάλια τους πίσω και κροτάλισαν ηχηρά τα ράμφη τους. Μετά, άρχισαν να ψειρίζουν τρυφερά ο ένας τον άλλον. Σε λίγο έμοιαζαν σαν να γνωριζόντουσαν χρόνια. Ηταν πια αχώριστοι και πιστοί σύντροφοι στη ζωή, μόνο που –αντί να πετούν απ’ τα καμπαναριά στους κάμπους και στα κανάλια– τριγυρνούσαν τυλιγμένοι με γάζες και επιδέσμους στην αίθουσα της Εντατικής, ανάμεσα σε άλλους όμοιούς τους τραυματισμένους πελαργούς, αλλά και γλάρους, ερωδιούς και πελεκάνους. Αυτό, βέβαια, δεν φαινόταν να τους εμποδίζει από το να ονειρεύονται και να κάνουν σχέδια για το μέλλον. Μπορεί, μάλιστα, μες στη δυστυχία, στον πόνο και στην αγωνία να ζούσαν πιο έντονα τον έρωτά τους. Εκείνη είχε έρθει πρώτη, από την Ηπειρο. Είχε ένα κάταγμα στο αριστερό της φτερό από σκάγια. Εκείνος (...), είχε πάθει ηλεκτροπληξία και είχε εγκαύματα στο δεξί φτερό και στο πόδι».

Αναρωτιέστε τι συμβαίνει σ’ αυτόν τον «πελεκανόκοσμο» του Φίλιππου Δραγούμη, ιδρυτικού μέλους του Ελληνικού Κέντρου Περίθαλψης Αγριων Ζώων; «Ανθίζουν όλα τα συναισθήματα, οι σκανταλιές, οι εκπλήξεις και τα τεχνάσματα των άγριων ζώων, που όσο κι αν ζουν κοντά στον άνθρωπο, ευτυχώς, δεν εξημερώνονται απόλυτα. Οταν πετούν μακριά ή φεύγουν για τον δικό τους χώρο, ξεχνούν την ανθρώπινη γνωριμία και βυθίζονται στην ελευθερία της σοφίας τους».



Φίλιππος Δραγούμης,

«O ροζ πελεκάνος κι άλλες ιστορίες»,

εκδόσεις Ωκεανίδα,

σελ. 69, τιμή 9,06 ­ ευρώ

ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=271579