Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Γιατι τα ποντικια τραγουδουν την ωρα του σεξ? Κειμενο: AΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ


Τα αλμπατρος μπορουν να πετουν συνεχως για μια δεκαετια. Τα τζιτζικια, παλι, μπορουν να μετρουν. Οι ελεφαντες δεν μπορουν να τρεξουν. Τα ποντικια τραγουδουν την ωρα τους σεξ. Οι χηνες πενθουν. Οι πιθηκοι πληρωνουν για να δουν πορνο. Τα σκουληκια εθιζονται στη νικοτινη. Οι αστακοι ζουν 100 χρονια. Οι κυβομεδουσες εχουν 24 ματια, αλλα δεν εχουν πισινο... Παμε στοιχημα? Το γραφουν ο Τζον Λοιντ και ο Τζον Μιτσινσον στο "Βιβλιο της ολικης αγνοιας για τον κοσμο των ζωων", που εγινε παγκοσμιο μπεστ σελερ. Οι παραγωγοι και παρουσιαστες της δημοφιλους χιουμοριστικης εκπομπης γνωσεων του BBC με τιτλο "QI" (Quite Interesting)- την αντιστροφη δηλαδη των αρχικων του δεικτη ευφυιας IQ - συνυπογραφουν το συναρπαστικο και συναμα διασκεδαστικο βιβλιο καλωντας μας να "μπουμε στη λιμνη της αγνοιας και να τσαλαβουτηξουμε για λιγο μαζι τους στα αποκαλυπτικα νερα της". Στις 322 σελιδες του ββιβλιου τους, που μεταφραστηκε σε περισσοτερες απο 30 γλωσσες, οι συγγραφεις μας παρουσιαζουν μια εκτενη ερευνα για 100 ζωα, αποκαλυπτοντας τα μυστικα τους χωρις να ειναι "επ' ουδενι στις προθεσεις τους να προσβαλλουν, να διαβαλουν η να κακολογησουν καποιο απο αυτα. Εχοντας στη διαθεση τους τα εμπνευσμενα σχεδια του Ted Dewan (ενος απο τους πιο επιτυχημενους και πρωτοπορους εικονογραφους της Βρετανιας), το συγγραφικο διδυμο μας αποκαλυπτει μερικες απο τις καταπληκτικες ιδιοτητες των πρωταγωνιστων του ζωικου βασιλειου: Οπως του καστορα, που μπορει να κοψει σε λιγοτερο απο ωρα ενα δενδρο διαμετρου 15 εκατοστων. Η του γοριλα, που στην πραγματικοτητα ειναι φιλησυχα και ντροπαλα πλασματα, τα οποια χρησιμοποιουν τις πετρες ως σφυρια, τα φυλλα ως πετσετες λαι τα ξυλα ως μετρο μετρησης του βαθους των νερολακκων. Για να μη σας πουμε για τα δελφινια, που ανανεωνουν την ανωτερη στιβαδα του δερματος τους ωστε να διατηρουν την υδροδυναμικοτητα τους. Αν θελετε να μαθετε γι' αυτα και για αλλα πολλα (ασβους, βατραχους, γατες, γατοπαρδους, γερανους, γιγαντιες χελωνες, αραχνες, αλογα, αετους, ακαρια, σκυλους, σφηκες, χηνες, χιμπαντζηδες, ψυλλους, μυρμηγκια, μυγες) δεν εχετε παρα να αγορασετε το υπεροχο αυτο βιβλιο. Ειναι ολα τα πλασματα που εχουν "κατι κοινο μεταξυ τους: αντιθετα απο τον ανθρωπο, ειναι ο εαυτος τους καθε λεπτο, καθε ωρα, καθε ημερα της ζωης τους". Αποδεχτειτε λοιπον την πραγματικοτητα, οτι δηλαδη "τα ζωα ξερουν πραγματα που εμεις δεν ξερουμε", και απολαυστε καθε λεξη του υπεροχου αυτου βιβλιου. Τζον Λουντ & Τζον Μιτσινσον, "Το βιβλιο της ολικης αγνοιας για τον κοσμο των ζωων", εκδ. Πατακη, 322 σελ., 15,79 ευρω Κειμενο: ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ Η ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΨΙΛΟΝ 27.01.13 ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Τετραποδα διηγηματα Κειμενο: ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ


"(...) Ο αερας που ειχε σηκωθει τα ξημερωματα τωρα επεφτε. Αυτο σημαινε πως θα ταξιδευαμε σε μια θαλασσα γυαλινη και τα παιδια θα εχαναν ενα μεγαλο μερος απο τις απολαυσεις τους σαν να παμε με καραβι: μεσα στη θαλασσοταραχη ο Σκυλος σωριαζεται καταχαμα σε μια μερια στο καταστρωμα και αρχιζει να βογκα". "Γυρω του συγκεντρωνεται το πονετικο κοινο. Το λουρι του ειναι δεμενο στο καγκελο της κουπαστης. Ενας δεμενεος σκυλος με λαιμαρια καλογυαλισμενη γινεται αμεσως προσωπο εμπιστοσυνης- κανεις δεν τον φοβαται κι ολοι τον λυπουνται που υποφερει. Στο τελος αρχιζει να δειχνει απειλητικα τα δοντια και να στριφογυρνα τα ματια, να βγαζει αφρους. Η συμπαθητικια παιδοσυναξη και οι ζωοφιλοι διαλυονται μεσα σε φωνες τρομου. Σαν φυγουν ολοι, το Αρκαου που καθεται παραμερα προσεχοντας να μη στραβωσει εξαφνα το πραμα, τον λυνει και παν' να επαναλαβουν την παρασταση σ' αλλη μερια του καραβιου (...)". Με τη βοηθεια αυτου του σκυλου, "(...) που ειναι αληθινος σκυλος αλλα αφυσικος γιατι σκεφτεται και μιλα σαν ανθρωπος κι επιπλεον συχνα βαδιζει ορθιος η καθεται με σταυρωμενα τα ποδια οπως εμεις (...) και ενος αρκαρου" (...) τιποτα "(...) πιο αφυσικο απο δαυτα ειτε στον κοσμο των ανθρωπων ειτε των ζωων, τιποτα πιο ασκημο και κακο (...)", ο αφηγητης ξεφορτωνεται οσα προσωπα του ειναι ανεπιθυμητα. Με το σκυλο και το αρκαου καταφερνει να κερδισει την καρδια μιας κποπελας στις διακοπες του. Αυτα συμβαινουν στο "παραμυθιασμα". Στο ενα απο τα τεσσερα διηγηματα του ("η συμφιλιωση", "η εξαφανιση της Μπετσυς" και ο "καλοκαιρινος κινηματογραφος" ειναι τα υπολοιπα τρια) που περιλαμβανονται στο βιβλιο του Αλεξη Πανσεληνου "Ιστοριες με σκυλους". Κοινος παρονομαστης και των τεσσαρων η ανθρωπινη περιπετεια, ο ερωτας, η μοναξια και το τελος της νεοτητας, αλλα και το υφος "κατω απο ενα συχνα ιεροσυλο χιουμορ, μια βαθυτερη ποιητικη διαθεση" και "μια παραδοσιακη γραφη" που συνδυαζει "το ρεαλισμο με το φανταστικο κλιμα του κοσμου των ονειρων". Ενα βιβλιο για μεγαλα παιδια, γραμμενο απο εναν απο τους πιο αξιολογους πεζογραφους της μεταδικτατορικης γενιας. ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ Η ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΨΙΛΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 13.01.13 "(...) Ο αερας που ειχε σηκωθει τα ξημερωματα τωρα επεφτε. Αυτο σημαινε πως θα ταξιδευαμε σε μια θαλασσα γυαλινη και τα παιδια θα εχαναν ενα μεγαλο μερος απο τις απολαυσεις τους σαν να παμε με καραβι: μεσα στη θαλασσοταραχη ο Σκυλος σωριαζεται καταχαμα σε μια μερια στο καταστρωμα και αρχιζει να βογκα". "Γυρω του συγκεντρωνεται το πονετικο κοινο. Το λουρι του ειναι δεμενο στο καγκελο της κουπαστης. Ενας δεμενεος σκυλος με λαιμαρια καλογυαλισμενη γινεται αμεσως προσωπο εμπιστοσυνης- κανεις δεν τον φοβαται κι ολοι τον λυπουνται που υποφερει. Στο τελος αρχιζει να δειχνει απειλητικα τα δοντια και να στριφογυρνα τα ματια, να βγαζει αφρους. Η συμπαθητικια παιδοσυναξη και οι ζωοφιλοι διαλυονται μεσα σε φωνες τρομου. Σαν φυγουν ολοι, το Αρκαου που καθεται παραμερα προσεχοντας να μη στραβωσει εξαφνα το πραμα, τον λυνει και παν' να επαναλαβουν την παρασταση σ' αλλη μερια του καραβιου (...)". Με τη βοηθεια αυτου του σκυλου, "(...) που ειναι αληθινος σκυλος αλλα αφυσικος γιατι σκεφτεται και μιλα σαν ανθρωπος κι επιπλεον συχνα βαδιζει ορθιος η καθεται με σταυρωμενα τα ποδια οπως εμεις (...) και ενος αρκαρου" (...) τιποτα "(...) πιο αφυσικο απο δαυτα ειτε στον κοσμο των ανθρωπων ειτε των ζωων, τιποτα πιο ασκημο και κακο (...)", ο αφηγητης ξεφορτωνεται οσα προσωπα του ειναι ανεπιθυμητα. Με το σκυλο και το αρκαου καταφερνει να κερδισει την καρδια μιας κποπελας στις διακοπες του. Αυτα συμβαινουν στο "παραμυθιασμα". Στο ενα απο τα τεσσερα διηγηματα του ("η συμφιλιωση", "η εξαφανιση της Μπετσυς" και ο "καλοκαιρινος κινηματογραφος" ειναι τα υπολοιπα τρια) που περιλαμβανονται στο βιβλιο του Αλεξη Πανσεληνου "Ιστοριες με σκυλους". Κοινος παρονομαστης και των τεσσαρων η ανθρωπινη περιπετεια, ο ερωτας, η μοναξια και το τελος της νεοτητας, αλλα και το υφος "κατω απο ενα συχνα ιεροσυλο χιουμορ, μια βαθυτερη ποιητικη διαθεση" και "μια παραδοσιακη γραφη" που συνδυαζει "το ρεαλισμο με το φανταστικο κλιμα του κοσμου των ονειρων". Ενα βιβλιο για μεγαλα παιδια, γραμμενο απο εναν απο τους πιο αξιολογους πεζογραφους της μεταδικτατορικης γενιας. ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ Η ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΨΙΛΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 13.01.13

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣ ΣΚΥΛΩΝ-ΑΝΘΡΩΠΩΝ Τετράποδα μαθήματα πίστης και αφοσίωσης


ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣ ΣΚΥΛΩΝ-ΑΝΘΡΩΠΩΝ Τετράποδα μαθήματα πίστης και αφοσίωσης Της ΑΡΓΥΡΩΣ Κ. ΜΩΡΟΥ Εκείνος έφυγε για πάντα... Εκείνη δεν το έμαθε ποτέ... Μια τραγική συγκυρία, σαν αυτές που συμβαίνουν στη ζωή, φανέρωσε μια διαφορετική ιστορία αγάπης, γεμάτη πίστη και αφοσίωση, σε πείσμα των καιρών. Πρωταγωνιστής της αληθινής ιστορίας, που μοιάζει με εκείνη του Οδυσσέα και του Αργου, ένας σκύλος, η Μπουμπού. Ενα υπέροχο λευκό λυκόσκυλο, το οποίο περιμένει δύο ολόκληρα χρόνια (!) το αφεντικό του να βγει από το ιδιωτικό θεραπευτήριο όπου είχε μπει. Η Μπουμπού δεν γνωρίζει ότι ο άνθρωπος που τη φρόντιζε, απεβίωσε. Ετσι, μένει εκεί στο Μαρούσι και τον περιμένει να γυρίσει, αποδεικνύοντας ότι: «Ο σκύλος είναι το μόνο πλάσμα στη Γη που αγαπάει εσένα περισσότερο από τον εαυτό του». «Ζει εδώ δυο χρόνια. Από τότε που ο άνθρωπος που τη φρόντιζε ήρθε μαζί της στο νοσοκομείο. Κανείς δεν γνωρίζει λεπτομέρειες για την οικογένειά του, αν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι που ζούσαν μαζί του, αν υπήρχαν συγγενείς που θα μπορούσαν να αναλάβουν την Μπουμπού. Για να έρθει στο νοσοκομείο με τον σκύλο του πιστεύω ότι δεν θα είχε κάποιον άλλον», περιγράφει στην «Ε» η Πέπη Μπούκουρα, που γνώρισε τη σκυλίτσα πριν από περίπου εννέα μήνες, όταν άνοιξε στην περιοχή μπαρ-ρεστοράν. «Μάθαμε την ιστορία της από τους γιατρούς που τη φροντίζουν... Πολλοί έχουν προσπαθήσει να την υιοθετήσουν, να την πάρουν στο σπίτι τους, αλλά η Μπουμπού δεν μπαίνει σε αυτοκίνητα. Μένει εδώ και περιμένει. Το πολύ πολύ να κάνει τη βόλτα της στο τετράγωνο», μας εξηγεί. Οι γιατροί του νοσοκομείου, όσοι εργάζονται και μένουν στην περιοχή, έχουν αναλάβει τη φροντίδα της. Την ταΐζουν, την αγαπούν και νοιάζονται γι' αυτή. Η ζωή της είναι γνωστή σχεδόν σε όλους. Και οι αντιδράσεις όσων μαθαίνουν πώς βρέθηκε στο Μαρούσι, σε όσους τη βλέπουν εκεί, πιστή στο... ραντεβού της με το «αφεντικό» της βρέξει-χιονίσει, ίδιες. Εκπληξη, συγκίνηση, προσωρινή σιωπή... Αυτά είναι τα πρώτα συναισθήματα που κάνουν αρχικά τα μάτια να υγραίνονται και στη συνέχεια τα χείλη να μονολογούν: «Είδες τα ζώα...». Η «Ε» ήταν και παθούσα και αυτόπτις μάρτυρας αυτών των αντιδράσεων γι' αυτή την απίστευτη -πλην όμως αληθινή- ιστορία, με έναν σκύλο να δίνει μαθήματα πίστης, αφοσίωσης και αγάπης. Την Μπουμπού, που μοιάζει ακόμη και φυσιογνωμικά με τον Χάτσικο, τον σκύλο που έγινε άγαλμα στην Ιαπωνία για την πίστη του. Κάθε πρωί ο Χάτσικο συνόδευε το... αφεντικό του, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, από το σπίτι προς τον σταθμό του τρένου και από τον σταθμό του τρένου πίσω στο σπίτι. Ενα απόγευμα, τον Μάιο του 1925, ο καθηγητής δεν μπόρεσε να πάει στο απογευματινό τους ραντεβού. Επαθε καρδιακή προσβολή στο Πανεπιστήμιο και πέθανε. Μετά τον θάνατο του καθηγητή, ο Χάτσικο δόθηκε σε άλλη οικογένεια. Ομως εκείνος δραπέτευε καθημερινά από το καινούργιο του σπίτι και πήγαινε πίσω στο παλιό για να τον βρει. Αυτό κράτησε για καιρό. Οσο χρειάστηκε ο Χάτσικο για να συνειδητοποιήσει ότι ο καθηγητής δεν έμενε πια εκεί. Ετσι αποφάσισε να πάει στον σταθμό του τρένου για να τον βρει ανάμεσα στους υπόλοιπους επιβάτες. Για 10 ολόκληρα χρόνια, όσο έζησε, ο Χάτσικο ήταν εκεί... Στον σταθμό του τρένου να περιμένει το... αφεντικό του να φανεί. Η «Ε» μίλησε με τον Αντώνη Στέφα, εκπαιδευτή και σύμβουλο ψυχολογίας σκύλων, σε μια προσπάθεια να καταλάβει πώς μπορεί να σκέφτεται η Μπουμπού και πώς σκεφτόταν ο Χάτσικο. «Κάθε μέρα ανακαλύπτω πόσο λίγα γνωρίζουμε για τα σκυλιά μας και πόση πραγματικά προσπάθεια πρέπει να καταβάλουμε για να αναγνωρίσουμε τι κρύβεται μέσα στο μυαλό τους. Ας εμπιστευθούμε το ένστικτό μας όπως κάνουν και εκείνα. Είναι εκείνη η "φωνούλα" που σου λέει αυτό που δεν μπορούν να δουν τα μάτια, που δεν πιάνει η λογική, που όσα βιβλία και αν διαβάσεις δεν θα σε βοηθήσουν», μας απάντησε. Και εξήγησε: «Το ένστικτο το έχουμε, αλλά δεν το εξασκούμε. Το έχουμε ξεχάσει και το φοβόμαστε. Αυτό που πιστεύω είναι αυτό που νιώθω και αυτό που κάθε μέρα μού επιβεβαιώνουν τα σκυλιά γύρω μου: "Σε αγαπώ και είσαι ό,τι σημαντικότερο για εμένα, όμως είμαι σκύλος και ο τρόπος μου είναι τελείως διαφορετικός από τον δικό σου. Το σίγουρο είναι πως ο τρόπος μου είναι καθάριος και άμεσος γιατί μόνο αυτό ξέρω!"». * http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=4567