©SOS... για τη Βασιλικη και την οικογενεια της...
©Η Βασιλικη και τα εξι παιδια της βρισκονται σε πολυ δεινη οικονομικη κατασταση. Μενουν στις εργατικες κατοικιες του Αιγαλεω, τουλαχιστον για οσο τους επιτραπει εφ' οσον δεν μπορουν να ανταποκριθουν πλεον οι ανθρωποι στην υποχρεωση του ενοικιου τους. Η μητερα των παιδιων ειναι ανεργη εδω και παρα πολυ καιρο, αναζητα δουλεια, αλλα οπως ολοι γνωριζετε δουλειες δεν υπαρχουν. Επισης κοπηκε το επιδομα πολυτεκνων χωρις αυτη τη στιγμη να υπαρχουν χρηματα απο πουθενα, οπως επισης και τα δυο μεγαλυτερα απο τα παιδια της αντιμετωπιζουν προβληματα υγειας και ιδιαιτερως το 16χρονο κοριτσι, το οποιο χρηζει και αμεσης αναγκης ιατρικης αντιμετωπισης.
Η Βασιλικη, με οση αξιοπρεπεια της εχει απομεινει ζητα απεγνωσμενα βοηθεια για απλα καθημερινα πραγματα, βασιζομενη στην ευαισθησια του κοσμου. Δεν εχει να ελπιζει πουθενα αλλου περα απο το Θεο και απο καποιους ανθρωπους που θελουν να βοηθησουν.
Αν θελετε λοιπον να μπειτε περισσοτερο στα αδυτα αυτης της πολυ φτωχης οικογενειας, διαβαστε τα αρθρα της Αργυρως Μωρου που με πολυ ευαισθησια και ανθρωπια σταθηκε απεναντι σε αυτο το προβλημα το οποιο μας εκθετει.
Ειναι γνωστο οτι εμεις διατηρουμε ζωοφιλικη σελιδα, αλλα αυτο δεν σημαινει τιποτα. Ενδιαφερομαστε παρα πολυ για τα ζωα, αλλα ποτε δεν απωλεσαμε την ανθρωπια μας και αναλωσαμε το χρονο μας μονο σε αυτο. Εξ' ισου ενδιαφερομαστε για ολα τα προβληματα που ταλανιζουν τον τοπο μας και δεν θα σταματησουμε να μιλαμε και γι' αυτα μεσα απο τη δικη μας σελιδα. Θα ασχοληθουμε με ολα και με ολους.
Κανουμε εκκληση λοιπον σε οποιον μπορει να βοηθησει. Υπαρχει αναγκη για τροφιμα, για ρουχισμο και για οποιον μπορει και θελει οικονομικη ενισχυση με οποιο ποσο μπορει, γιατι με αυτη την κατασταση ολοι στα ορια ειμαστε. Το κατανοουμε αυτο, αλλα αν περισσευει κατι, ας το προσφερουμε εκει που υπαρχει αναγκη και εκει που χρειαζεται.
Επισης η οικογενεια ειναι ανασφαλιστη και η προνοια, οπως λεει η Βασιλικη, δεν καλυπτει τη μαγνητικη τομογραφια που πρεπει να κανει το 16χρονο κοριτσι. Μια καρτα υγειας ισως να ελυνε αυτο το προβλημα. Οποιος η οποιοι θα μπορουσαν να βοηθησουν και προς αυτη την κατευθυνση θα ηταν παρα πολυ καλο.
Βεβαια με ολα αυτα και με την παροδικη στηριξη δεν λυνονται απολυτα τα προβληματα των συνανθρωπων μας που βιωνουν τετοιες καταστασεις. Χρειαζεται συνεχομενη προσπαθεια απο ολους μας. Δεν ειναι μονο η Βασιλικη. Υπαρχουν εκατονταδες Βασιλικες και οικογενειες που βιωνουν αυτα τα προβληματα. Υπαρχουν παρα πολλα παιδια που πεινουν... Και επειδη αυτο ειναι δουλεια της πολιτειας να στηριξει αυτους τους ανθρωπους, αλλα κρατος δεν υπαρχει, παρα ενας αναλγητος μηχανισμος ο οποιος λειτουργει για ξενα συμφεροντα και μας κοροιδευει με τυμπανοκρουσιες, με πρωτογενη πλεονασματα και τετοιου ειδους εμετικες αηδιες που ακουν και βλεπουν τα ματια μας τον τελευταιο καιρο, εχουν φερει τον κοσμο σε αυτη την κατασταση... Και εφ' οσον αυτοι δεν μπορουν να κανουν το αυτονοητο, ας το κανουμε εμεις.
Ας βοηθησει ο ενας τον αλλο οσο μπορει και για οσο του δινεται η δυνατοτητα. Οσοι λοιπον ενδιαφερεστε να βοηθησετε, μπορειτε να απευθυνθειτε στο τηλεφωνικο κεντρο της εφημεριδας Ελευθεροτυπια, η στο Inbox της σελιδας μας με μηνυμα.
Η ελπιδα και η ανθρωπια ειναι το τελευταιο που μας εχει απομεινει και ειναι υπερ αρκετο για να κανουμε καλες πραξεις και να βοηθησουμε σε οποια κατευθυνση μπορουμε.
©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ-ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ
ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
«Ζητάω μόνο μια κανονική ζωή, χωρίς να πονάω»
Απόγνωση για 6 παιδιά που στεγάζουν τα όνειρά τους σε ένα μικρό σπίτι χωρίς ρεύμα, νερό και το φαγητό να μη φτάνει για όλες τις ημέρες
Της ΑΡΓΥΡΩΣ Κ. ΜΩΡΟΥ Φωτ.: ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥ
Ο Γιώργος είναι 11 ετών. Δεν τρώει κάθε μέρα. Αλλά όποτε έχει μαζί του ένα τοστ, το μοιράζεται με άλλα παιδιά στο σχολείο που πεινούν και λιποθυμούν, επειδή κι αυτά έχουν μέρες να φάνε, όπως αυτός.
«Τους έχω πει ό,τι έχουν στη ζωή τους να το μοιράζονται. Ακόμη κι αν αυτό είναι ένα ποτήρι νερό, και το κάνουν» «Τους έχω πει ό,τι έχουν στη ζωή τους να το μοιράζονται. Ακόμη κι αν αυτό είναι ένα ποτήρι νερό, και το κάνουν» «Τους έχω πει ό,τι έχουν στη ζωή τους να το μοιράζονται. Ακόμη κι αν αυτό είναι ένα ποτήρι νερό, και το κάνουν». Η Βασιλική Τριανταφύλλου πλέον δεν έχει ούτε αυτό. Το νερό το έκοψαν· το ρεύμα το ίδιο... αλλά όταν πήγαμε στο σπίτι της οικογένειάς της, προσφέρθηκε να μας κεράσει ένα ποτήρι νερό από το μπουκάλι που είχε μείνει. «Είναι το μόνο που έχω να σας προσφέρω», μας είπε, αλλά το έλεγε με την καρδιά της.
Τη στιγμή που κάποιοι πανηγυρίζουν για το πρωτογενές πλεόνασμα, η Βασιλική και τα έξι παιδιά της στεγάζουν τα όνειρα και τις ελπίδες τους σε ένα μικρό σπίτι στις εργατικές κατοικίες του Αιγάλεω, που έχει δύο μικρά δωμάτια, μία στενή κουζίνα κι ένα μικρό σαλόνι. Αλλά κι αυτό κινδυνεύουν να το χάσουν από τα τέσσερα απλήρωτα ενοίκια.
Δεν ονειρεύονται τη μεγάλη ζωή... Θέλουν μόνο παπούτσια, ρούχα, λίγο φαγητό για να επιβιώσουν κι έναν αγγειολόγο για να γιατρέψει δωρεάν τη 16άχρονη Γαβριέλλα, που το μόνο που επιθυμεί είναι «μια κανονική ζωή, χωρίς να πονάω».
Δεν είναι ο πόνος από το σφίξιμο στο στομάχι της που γουργουρίζει. Αυτός περνάει με λίγο ρύζι, μία φέτα ψωμί. Κι όταν ούτε αυτά δεν υπάρχουν, ένα πιάτο χυλόσουπα από το φακελάκι με το αλεύρι, το μοναδικό φαγώσιμο στο ντουλάπι της κουζίνας, παρηγορεί την πείνα των παιδιών, κάθε τέσσερις μέρες.
Είναι ο πόνος που σφίγγει το κεφάλι και το μέτωπό της, τη γνάθο, τη μύτη.
Αλλά αυτός δεν περνάει με τίποτα, γιατί τα χρήματα για να γίνει η μαγνητική (600-700 ευρώ) δεν υπάρχουν· η σύνταξη πολυτέκνων των 200 ευρώ κόπηκε για να «μαζευτεί το χρέος προς τη Γερμανία», όπως λέει στην «Κ.Ε.» η μητέρα της, και το βιβλιάριο απορίας δεν καλύπτει την εξέταση.
«Να πάω πού;»
Η μητέρα της είναι άνεργη. Τα 10 ευρώ που δίνει το μήνα η εκκλησία μετά βίας επαρκούν για ένα πιάτο φαΐ και αυτό φυσικά για μία μέρα. «Ξέρεις τι είναι να λιποθυμούν στο σχολείο τα παιδιά σου και να σε παίρνουν τηλέφωνο; Να πρέπει να γεμίσεις το στομάχι τους; Εξι παιδιά που ζουν συνέχεια με το φόβο να μείνουν στο δρόμο; Νιώθω ανίκανη», μας λέει. «Να πάω πού; Πού να μείνω; Ποιος θα μας δώσει μια στέγη; Πού να πάω με έξι παιδιά, δεν είναι ένα...».
Τα μάτια της δακρύζουν. Ελπίζετε; Και μας απαντάει «Ναι», χωρίς να το σκεφτεί στιγμή. «Ελπίζω στους ανθρώπους. Δεν νομίζω ότι χάθηκε η ανθρωπιά. Υπάρχουν άνθρωποι φτωχοί που καταλαβαίνουν. Σε αυτούς απευθύνομαι. Ενας υπουργός δεν μπορεί να καταλάβει. Ενας άνθρωπος που περνάει τα ίδια μπορεί. Δεν έχει εγωισμό», μας εξηγεί.
Τη ρωτάμε αν από τη γειτονιά βοηθούν. «Είμαστε μια φτωχή γειτονιά. Ο ένας βοηθάει τον άλλον όσο κι όταν μπορεί. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως η κατάσταση έχει παραγίνει. Πολλοί ψάχνουν τα βράδια στα σκουπίδια. Οι συνθήκες είναι απελπιστικές», μας λέει. Τη ρωτάμε αν έχει συγγενείς να τη βοηθήσουν. «Οι συγγενείς μου είναι τα παιδιά μου. Ο,τι συμβαίνει το συζητάω μαζί τους. Μαζί με αυτά παίρνω αποφάσεις κι ας είναι μικρά, αφού όλα μαζί τα περνάμε», προσθέτει.
«Αν το κράτος σώθηκε από τα 200 ευρώ που παίρναμε εμείς οι πολύτεκνοι, και τα έκοψαν χωρίς να κρίνουν καν ποιοι τα είχαν πραγματική ανάγκη, τότε τι να πω; Συγχαρητήρια. Σκέφτηκα να αυτοκτονήσω, αλλά δεν το έκανα για τα μικρά. Με κάνουν και χαμογελάω. Μου δίνουν δύναμη. Αλλά υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που το έκαναν. Κι αυτοί δεν πέθαναν από καλοσύνη. Κάποιος τους έφτασε εκεί», συμπληρώνει.
«Αν δεν ξέρεις πώς είναι να πεινάς, δεν καταλαβαίνεις. Στην εποχή του πολέμου καταλαβαίνεις. Αλλά και τώρα γίνεται... πόλεμος και δεν ξέρεις το γιατί. Τώρα πια δεν χρειάζεται να σηκώσουν όπλο», καταλήγει και αναρωτιέται τι θα κόστιζε ένα γάλα, μια φέτα ψωμί ή ένα φρούτο να δίδεται σε όλα τα σχολεία για να μη λιποθυμούν τα παιδιά από την πείνα.
Η Βασιλική Τριανταφύλλου μιλάει ανοιχτά. «Δεν έχω κάνει κάτι που να ντρέπομαι. Το μόνο που έχω κάνει είναι έξι παιδιά και νιώθω τύψεις που δεν μπορώ να τους προσφέρω», εξομολογείται.
Οι αγιογραφίες
Το σαλόνι της ίσα που χωράει τον καναπέ, ένα τραπέζι και μία πολυθρόνα. Η μυρωδιά του θυμιατού σκεπάζει τα πάντα. Κάθε επιφάνεια έχει καλυφθεί από αγιογραφίες. Εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων, από τους οποίους τα έξι της παιδιά έχουν πάρει τα ονόματά τους. Πιστεύετε... της λέμε. «Στην απελπισία χρειάζεσαι κάτι να σε συγκρατεί. Κάπου πρέπει να πιστεύεις, ας είναι και στον εαυτό σου. Δεν προσδοκώ από τους ιερείς. Από τους απλούς ανθρώπους προσδοκώ», μας λέει.
Η πρόνοια δεν την έχει βοηθήσει. Συγγενείς δεν έχει να της δώσουν ένα πιάτο φαΐ. Δουλειά δεν έχει. Ψάχνει· από το να καθαρίζει σκάλες μέχρι να φροντίζει ηλικιωμένους.
«Αναγκάστηκα να χτυπήσω πόρτες για να βρω ένα ζευγάρι παπούτσια για το γιο μου. Δεν ήταν το νούμερό του. Ηταν στενά. Γέμισαν τα πόδια του πληγές. Σήμερα τον έστειλα στο σχολείο με κοριτσίστικα», καταλήγει.
Τα στοιχεία της Βασιλικής είναι στη διάθεση της εφημερίδας. Ο μεγάλος της γιος είναι 25 ετών και πάσχει από ψυχιατρικά νοσήματα. Εχει δύο κόρες, ηλικίας 19 και 16 ετών, κι ακόμη τρεις γιους ηλικίας 17, 11 και 5 ετών. Δεν θέλει χρήματα. Ζητάει ρούχα και παπούτσια για τα παιδιά της. Τρόφιμα και έναν αγγειολόγο. Οποιος μπορεί να τη βοηθήσει, ας επικοινωνήσει με την «Κ.Ε.». Κι όπως ζήτησε και σε μας, «μη με λησμονήσετε φεύγοντας».
*Το τηλέφωνο της εφημερίδας για όποιον επιθυμεί να βοηθήσει τη Βασιλική είναι το 211 1096400.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=422114
enet.gr
ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ «Κ.Ε.» Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
«Φτωχοί άνθρωποι, πλούσια καρδιά»
Μια σοκολάτα μοιρασμένη στα δύο έκανε δύο παιδικά προσωπάκια να λάμψουν
Υπεύθυνος: Φωτ.: ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥ Της ΑΡΓΥΡΩΣ Κ. ΜΩΡΟΥ
Πόση χαρά μπορεί να δώσει μία σοκολάτα των 85 γραμμαρίων, σε δύο πιτσιρίκια, μπορείτε να διανοηθείτε; Οταν πρόκειται για παιδιά, που στην καλύτερη περίπτωση τρώνε κάθε τέσσερις ημέρες φαγητό, απέραντη.
Η Βασιλική Τριανταφύλλου «λέει» ευχαριστώ με τον δικό της τρόπο για τη βοήθεια που δέχθηκε. Ενθετο, το δημοσίευμα της «Κ.Ε.» για το δράμα της οικογένειας Η Βασιλική Τριανταφύλλου «λέει» ευχαριστώ με τον δικό της τρόπο για τη βοήθεια που δέχθηκε. Ενθετο, το δημοσίευμα της «Κ.Ε.» για το δράμα της οικογένειας Τα μάτια του Γιώργου και του Σήφη δεν μπορούν να πουν ψέματα. Η λαχτάρα τους να γευτούν αυτό που άλλα χαίρονται καθημερινά, δεν μπορεί να κρυφτεί.
Δεν έχει σημασία ποιος σκέφτηκε να τη βάλει μέσα στις πέντε σακούλες με τα γάλατα, τα μακαρόνια, τα λιγοστά τρόφιμα και τα ελάχιστα ρούχα, που έφτασαν χθες στο σπίτι της Βασιλικής Τριανταφύλλου. Ηταν η Ευγενία, ήταν ο Παύλος, ήταν η Ευάννα, ήταν ο Ορέστης. Το όνομα μικρό ρόλο παίζει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μια σοκολάτα αξίας μικρότερης του ευρώ, μοιρασμένη στα δύο, έκανε δύο παιδικά προσωπάκια να λάμψουν και να ζήσουν -έστω και για λίγο- αυτό που για κάθε παιδί θα έπρεπε να αποτελεί δικαίωμα.
Η εικόνα που σας περιγράφουμε, η οποία ωχριά μπροστά στο συναίσθημα που εισπράξαμε, είναι ένα ολόψυχο «ευχαριστώ» σε όσους δεν ξέχασαν να είναι άνθρωποι και νοιάστηκαν για τη Βασιλική και τα έξι της παιδιά.
Τα τηλεφωνήματα στην «Ε» ήταν άπειρα. Ακόμη και μία εβδομάδα μετά τη δημοσιοποίηση της έκκλησής της για βοήθεια. Δεν ήταν αντίστοιχη, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, η ανταπόκριση σε βοήθεια συγκριτικά με τα σχεδόν 3.000 share στο facebook. Αλλά όσοι έσπευσαν να βοηθήσουν, ήταν άνθρωποι που δεν τους περισσεύουν, κι αυτό -όπως μας λέει- έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία.
Ο γλυκός παππούλης με τα τέσσερα κουτιά γάλα, που παίρνει σύνταξη μόλις 300 ευρώ, «μητέρες φτωχές, πλούσιες στην ψυχή με περίσσευμα αγάπης», που τηλεφώνησαν στη Βασιλική για να της πουν πως δεν είναι μόνη, να τη ρωτήσουν «αν ζει, αν είναι καλά τα παιδιά της», κι ας έχουν να προσφέρουν ελάχιστα σε είδος· αυτή η παρέα των τριών νέων ανθρώπων που έφταναν στις εργατικές κατοικίες του Αιγάλεω με σακούλες στα χέρια από την περιοχή του Ρέντη, όπου εργάζονται και αποφάσισαν να βοηθήσουν, κάνοντας τη μάνα αυτή που δηλώνει πίστη στους ανθρώπους να δακρύζει από συγκίνηση.
Οι γιατροί
Οι μεμονωμένοι γιατροί, που ενδιαφέρθηκαν να δουν τη 16χρονη Γαβριέλλα, που δεν επιθυμεί τίποτα άλλο παρά να έχει «μια κανονική ζωή, χωρίς να πονά» και η ομάδα γιατρών που της συνέστησε λίγη ακόμη υπομονή μέχρι να βρεθεί η λύση.
Η ΕΥΔΑΠ, ο μοναδικός δημόσιος φορέας, που είδε το δάσος και δεν έμεινε στο δέντρο, και συνέδεσε το νερό το οποίο είχε κοπεί για οφειλή ύψους μόλις 150 ευρώ.
«Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα με έπαιρνε τηλέφωνο ένας υπουργός. Οσοι έπρεπε να ενδιαφερθούν δεν το έκαναν. Ο Δήμος, η Εκκλησία... Μείωσα την αξιοπρέπειά μου, ταπείνωσα την προσωπικότητά μου να τους παρακαλέσω. Επεσα στα γόνατά τους και δεν είναι σχήμα λόγου. Δεν ντρέπομαι επειδή είμαι φτωχή. Αυτοί θα πρέπει να νιώσουν την ντροπή, επειδή είναι σκληροί. Το μόνο που εύχομαι είναι να είναι καλά και να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους που έχουν την ίδια ή ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη από τη δική μου», μας λέει.
«Με πονάει τρομερά που ο κόσμος πεινάει και υποφέρει. Πόσοι άνθρωποι είναι στην ίδια κατάσταση με μένα, πόσοι ζουν στο δρόμο, πόσοι αυτοκτονούν, πόσοι ψάχνουν το βράδυ στα σκουπίδια. Και δεν μπορώ καν να τους βοηθήσω, επειδή δεν μπορώ καν να βοηθήσω τον εαυτό μου και τα παιδιά μου», συμπληρώνει.
Κι όσο περίεργο κι αν σας ακούγεται, μας αναφέρει πως ένα από τα τηλεφωνήματα που δέχτηκε ήταν από μια ηλικιωμένη κυρία η οποία της τηλεφώνησε για να της πει ότι «τώρα που η Γερμανία είναι στη μέση, δεν μας λείπει τίποτα» και όταν η Βασιλική Τριανταφύλλου τής ζήτησε συγγνώμη για να της πει ότι η κατάστασή της και των γύρω της δεν της επιτρέπει να συμφωνεί, της έκλεισε το τηλέφωνο.
«Ακουσα πως τσακώνονται για το γάλα, πόσων ημερών θα είναι. Ρωτάνε αν υπάρχει κόσμος που μπορεί να το αγοράσει; Επειδή γεμίσαμε την κοιλιά, ξεχάσαμε;», αναρωτιέται απευθυνόμενη σε αυτούς πως όπως λέει και να την καλούσαν θα το έκαναν μόνο και μόνο για να της ζητήσουν να τους ψηφίσει.
Μια δουλειά
«Να δίνεις ολόψυχα, χωρίς να προσμένεις κάτι. Δεν θα σταματήσω να ελπίζω στους ανθρώπους και στην Παναγία. Μπορεί το τηλέφωνό μου να μην χτύπησε ακόμη για να μου πει κάποιος να πάω να καθαρίσω το σπίτι του, για ένα μεροκάματο, για να μπορώ να προσφέρω εγώ η ίδια στα παιδιά μου ένα κουτί γάλα και φάρμακα. Μπορεί ακόμη τα νοίκια να είναι απλήρωτα, να μην έχει βρεθεί ένα δωμάτιο για να μείνω με τα παιδιά μου, αλλά πια δεν νιώθω μόνη. Το να σε ψάχνει κάποιος, να ενδιαφέρεται, και να σου λέει κάνε υπομονή, μην χάνεις την ελπίδα σου, είναι για μένα πολύ σημαντικό», καταλήγει.
Κι έχει δίκιο, γιατί όταν δίνεις χαρά και δύναμη, όταν νιώθεις τον άλλον, τότε μπορεί να σε νιώσει και αυτός.
ΥΓ. Η κραυγή απόγνωσης της Βασιλικής δεν άφησε ασυγκίνητους και τηλεοπτικούς σταθμούς, που ζήτησαν να αναδείξουν την «ανθρώπινη ιστορία» της. Από αξιοπρέπεια αρνήθηκε.
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=423198
enet.gr
Daily pangs of hunger in an Athens home
'Do you know what it's like to have the school call you to say your kids have fainted (from hunger)?' asks a mother of six
Updated At: 15:33 Monday 24 March 2014
Argyro K Morou
Vasiliki Triantafyllou and her her six children are desperate. They don't have enough food to eat. They have no water or electricity in their home. And 16-year-old Gavriella urgenly needs to see an angiologist
'I've told (my children) that they have to share the little they have. Even if it's just a glass of water. And they do that' (Photo: Orestis Seferoglou) 'I've told (my children) that they have to share the little they have. Even if it's just a glass of water. And they do that' (Photo: Orestis Seferoglou) Yiorgos is 11 years old. He doesn't eat every day. But whenever he has toasted sandwich with him, he shares it with the other children at school who are hungry to the point of fainting because they too have days where they have nothing to eat.
"I've told (my children) that they have to share the little they have. Even if it's just a glass of water. And they do that." Vasiliki Triantafyllou doesn't even have that much. Her water has been cut off. So too has her electricity. But when we visited her and her family at their home, she offered us a glass of water from the last bottle she had left.
"It's all I have to offer you," she said, and she meant it.
While others are celebrating the achievement of a primary surplus, Vasiliki and her six children are harbouring their own dreams and hopes in their small home in a workers housing project in Egaleo, in western Athens.
Their home consists of two small bedrooms, a tiny kitchen and a small living room. Four months behind on the rent, the they risk losing the little they have.
They're not dreaming of the high life. They just want shoes, clothes, a little food to survive and a vascular medicine expert to offer free treatment to 16 year-old Gavriella, who only wishes to lead "a normal life without pain".
And she's not talking about the hunger pangs she has when her stomach is rumbling. She can get rid of that with a little rice or a slice of bread. And when there's no rice or bread in the house, Vasiliki can ease her children's hunger with some gruel made with flour, the only thing left in the kitchen cupboard, once every four days.
The pain Gavriella is talking about is in her head, jaw and nose. Nothing can get rid of it. Vasiliki doesn't have the €600-700 needed for an MRI scan. The allowance that she received as a parent of a large family was cut by €200 in order to pay "the debt to Germany", as she tells Eleftherotypia.
She has a welfare booklet for destitute families. But that doesn't cover her needs.
I have hope in people. I don't think we've lost our humanity. There are poor people who understand. I'm addressing them. A government minister cannot understand. But someone experiencing what I'm going through can. They are not selfish
Vasiliki is unemployed. The €10 she gets every month from the church is barely enough to meet the family's daily food requirements.
"'Do you know what it's like to have the school call you to say your kids have fainted? To be told that you have to fill their bellies? To have six children and be in constant fear that you're going to end up on the street? I feel incompetent," she says.
"Where am I to go? Where will I live? Who will put a roof over our heads? Where am I to go with six children. This isn't..."
Her eyes well up. Does she have any hope? "Yes," she replies, without thinking. "I have hope in people. I don't think we've lost our humanity. There are poor people who understand. I'm addressing them. A government minister cannot understand. But someone experiencing what I'm going through can. They are not selfish," she explains.
And do her neighbours help? "This is a poor neighbourhood. Everyone helps each other as best they can. But in these past two years, the situation has deteriorated. Many people go out at night to scavenge through the rubbish. The conditions are appalling," she says.
Has she got relatives to help her? "My relatives are my children. Whatever comes up, I discuss it with them. No matter how small the decision, we make it together. After all, we're always together," she says.
"If the state has been saved by cutting the €200 that we got as a large family, and they cut that allowance without even checking who really needed it, then what can I say? Congratulations. I've thought of killing myself, but I didn't do it because of the children. They make me smile. They give me strength. But there are thousands of people who have taken their own lives. And they didn't die out of kindness. They were pushed into doing it," she says.
"If you don't know what it means to be hungry, then you don't understand. During wartime, you can understand it. But now we have … wars without even realising it. Now you don't even have to lift a weapon," she continues, wondering what it would cost to provide enough milk, bread and fruit to schoolchildren to stop them fainting from hunger.
Vasiliki talks openly. "I've done nothing to be ashamed of. All I have done is to have six children and I feel guilty that I cannot provide for them," she admits.
I've thought of killing myself, but I didn't do it because of the children. They make me smile. They give me strength. But there are thousands of people who have taken their own lives. And they didn't die out of kindness. They were pushed into doing it
The family's living room is hardly large enough for the sofa, coffee table and armchair. There is a strong smell of incense. Every inch on the wall is covered with a religious icon. Images of Christ, the Virgin Mary and the saints whom the children are named after.
Does she believe in God? "When you are desperate, you need something to hold on to. You have to believe in something, even if it's yourself. I don't expect anything from the priests, just ordinary people," she says.
But providence has not helped. Her relatives don't have enough themselves to give her anything. She's no job. She can't find anything, from cleaning to child-minding.
"I had to go around knocking on doors to get a pair of shoes for my son. The pair I got him don't fit. They're too narrow. He got blisters from wearing them. So today I sent him to school with one of the girl's pairs," she says.
* This newspaper has Vasiliki's contact details. Her eldest son is 25 and lives with a psychiatric illnesses. She has two daughters, aged 19 and 16, and even three other sons, aged 17, 11 and 5. She does not want money. All she wants are clothes and shoes for her children. Food and an angiologist. If you are willing to help, please contact Eleftherotypia (tel 211-109-6400) and we will provide you with the details
* This article first appeared, in Greek, in the 23 March 2014 issue of Eleftherotypia
EnetEnglish, Eleftherotypia
http://www.enetenglish.gr/?i=news.en.society&id=1826
©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ-ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ
©Η Βασιλικη και τα εξι παιδια της βρισκονται σε πολυ δεινη οικονομικη κατασταση. Μενουν στις εργατικες κατοικιες του Αιγαλεω, τουλαχιστον για οσο τους επιτραπει εφ' οσον δεν μπορουν να ανταποκριθουν πλεον οι ανθρωποι στην υποχρεωση του ενοικιου τους. Η μητερα των παιδιων ειναι ανεργη εδω και παρα πολυ καιρο, αναζητα δουλεια, αλλα οπως ολοι γνωριζετε δουλειες δεν υπαρχουν. Επισης κοπηκε το επιδομα πολυτεκνων χωρις αυτη τη στιγμη να υπαρχουν χρηματα απο πουθενα, οπως επισης και τα δυο μεγαλυτερα απο τα παιδια της αντιμετωπιζουν προβληματα υγειας και ιδιαιτερως το 16χρονο κοριτσι, το οποιο χρηζει και αμεσης αναγκης ιατρικης αντιμετωπισης.
Η Βασιλικη, με οση αξιοπρεπεια της εχει απομεινει ζητα απεγνωσμενα βοηθεια για απλα καθημερινα πραγματα, βασιζομενη στην ευαισθησια του κοσμου. Δεν εχει να ελπιζει πουθενα αλλου περα απο το Θεο και απο καποιους ανθρωπους που θελουν να βοηθησουν.
Αν θελετε λοιπον να μπειτε περισσοτερο στα αδυτα αυτης της πολυ φτωχης οικογενειας, διαβαστε τα αρθρα της Αργυρως Μωρου που με πολυ ευαισθησια και ανθρωπια σταθηκε απεναντι σε αυτο το προβλημα το οποιο μας εκθετει.
Ειναι γνωστο οτι εμεις διατηρουμε ζωοφιλικη σελιδα, αλλα αυτο δεν σημαινει τιποτα. Ενδιαφερομαστε παρα πολυ για τα ζωα, αλλα ποτε δεν απωλεσαμε την ανθρωπια μας και αναλωσαμε το χρονο μας μονο σε αυτο. Εξ' ισου ενδιαφερομαστε για ολα τα προβληματα που ταλανιζουν τον τοπο μας και δεν θα σταματησουμε να μιλαμε και γι' αυτα μεσα απο τη δικη μας σελιδα. Θα ασχοληθουμε με ολα και με ολους.
Κανουμε εκκληση λοιπον σε οποιον μπορει να βοηθησει. Υπαρχει αναγκη για τροφιμα, για ρουχισμο και για οποιον μπορει και θελει οικονομικη ενισχυση με οποιο ποσο μπορει, γιατι με αυτη την κατασταση ολοι στα ορια ειμαστε. Το κατανοουμε αυτο, αλλα αν περισσευει κατι, ας το προσφερουμε εκει που υπαρχει αναγκη και εκει που χρειαζεται.
Επισης η οικογενεια ειναι ανασφαλιστη και η προνοια, οπως λεει η Βασιλικη, δεν καλυπτει τη μαγνητικη τομογραφια που πρεπει να κανει το 16χρονο κοριτσι. Μια καρτα υγειας ισως να ελυνε αυτο το προβλημα. Οποιος η οποιοι θα μπορουσαν να βοηθησουν και προς αυτη την κατευθυνση θα ηταν παρα πολυ καλο.
Βεβαια με ολα αυτα και με την παροδικη στηριξη δεν λυνονται απολυτα τα προβληματα των συνανθρωπων μας που βιωνουν τετοιες καταστασεις. Χρειαζεται συνεχομενη προσπαθεια απο ολους μας. Δεν ειναι μονο η Βασιλικη. Υπαρχουν εκατονταδες Βασιλικες και οικογενειες που βιωνουν αυτα τα προβληματα. Υπαρχουν παρα πολλα παιδια που πεινουν... Και επειδη αυτο ειναι δουλεια της πολιτειας να στηριξει αυτους τους ανθρωπους, αλλα κρατος δεν υπαρχει, παρα ενας αναλγητος μηχανισμος ο οποιος λειτουργει για ξενα συμφεροντα και μας κοροιδευει με τυμπανοκρουσιες, με πρωτογενη πλεονασματα και τετοιου ειδους εμετικες αηδιες που ακουν και βλεπουν τα ματια μας τον τελευταιο καιρο, εχουν φερει τον κοσμο σε αυτη την κατασταση... Και εφ' οσον αυτοι δεν μπορουν να κανουν το αυτονοητο, ας το κανουμε εμεις.
Ας βοηθησει ο ενας τον αλλο οσο μπορει και για οσο του δινεται η δυνατοτητα. Οσοι λοιπον ενδιαφερεστε να βοηθησετε, μπορειτε να απευθυνθειτε στο τηλεφωνικο κεντρο της εφημεριδας Ελευθεροτυπια, η στο Inbox της σελιδας μας με μηνυμα.
Η ελπιδα και η ανθρωπια ειναι το τελευταιο που μας εχει απομεινει και ειναι υπερ αρκετο για να κανουμε καλες πραξεις και να βοηθησουμε σε οποια κατευθυνση μπορουμε.
©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ-ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ
ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
«Ζητάω μόνο μια κανονική ζωή, χωρίς να πονάω»
Απόγνωση για 6 παιδιά που στεγάζουν τα όνειρά τους σε ένα μικρό σπίτι χωρίς ρεύμα, νερό και το φαγητό να μη φτάνει για όλες τις ημέρες
Της ΑΡΓΥΡΩΣ Κ. ΜΩΡΟΥ Φωτ.: ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥ
Ο Γιώργος είναι 11 ετών. Δεν τρώει κάθε μέρα. Αλλά όποτε έχει μαζί του ένα τοστ, το μοιράζεται με άλλα παιδιά στο σχολείο που πεινούν και λιποθυμούν, επειδή κι αυτά έχουν μέρες να φάνε, όπως αυτός.
«Τους έχω πει ό,τι έχουν στη ζωή τους να το μοιράζονται. Ακόμη κι αν αυτό είναι ένα ποτήρι νερό, και το κάνουν» «Τους έχω πει ό,τι έχουν στη ζωή τους να το μοιράζονται. Ακόμη κι αν αυτό είναι ένα ποτήρι νερό, και το κάνουν» «Τους έχω πει ό,τι έχουν στη ζωή τους να το μοιράζονται. Ακόμη κι αν αυτό είναι ένα ποτήρι νερό, και το κάνουν». Η Βασιλική Τριανταφύλλου πλέον δεν έχει ούτε αυτό. Το νερό το έκοψαν· το ρεύμα το ίδιο... αλλά όταν πήγαμε στο σπίτι της οικογένειάς της, προσφέρθηκε να μας κεράσει ένα ποτήρι νερό από το μπουκάλι που είχε μείνει. «Είναι το μόνο που έχω να σας προσφέρω», μας είπε, αλλά το έλεγε με την καρδιά της.
Τη στιγμή που κάποιοι πανηγυρίζουν για το πρωτογενές πλεόνασμα, η Βασιλική και τα έξι παιδιά της στεγάζουν τα όνειρα και τις ελπίδες τους σε ένα μικρό σπίτι στις εργατικές κατοικίες του Αιγάλεω, που έχει δύο μικρά δωμάτια, μία στενή κουζίνα κι ένα μικρό σαλόνι. Αλλά κι αυτό κινδυνεύουν να το χάσουν από τα τέσσερα απλήρωτα ενοίκια.
Δεν ονειρεύονται τη μεγάλη ζωή... Θέλουν μόνο παπούτσια, ρούχα, λίγο φαγητό για να επιβιώσουν κι έναν αγγειολόγο για να γιατρέψει δωρεάν τη 16άχρονη Γαβριέλλα, που το μόνο που επιθυμεί είναι «μια κανονική ζωή, χωρίς να πονάω».
Δεν είναι ο πόνος από το σφίξιμο στο στομάχι της που γουργουρίζει. Αυτός περνάει με λίγο ρύζι, μία φέτα ψωμί. Κι όταν ούτε αυτά δεν υπάρχουν, ένα πιάτο χυλόσουπα από το φακελάκι με το αλεύρι, το μοναδικό φαγώσιμο στο ντουλάπι της κουζίνας, παρηγορεί την πείνα των παιδιών, κάθε τέσσερις μέρες.
Είναι ο πόνος που σφίγγει το κεφάλι και το μέτωπό της, τη γνάθο, τη μύτη.
Αλλά αυτός δεν περνάει με τίποτα, γιατί τα χρήματα για να γίνει η μαγνητική (600-700 ευρώ) δεν υπάρχουν· η σύνταξη πολυτέκνων των 200 ευρώ κόπηκε για να «μαζευτεί το χρέος προς τη Γερμανία», όπως λέει στην «Κ.Ε.» η μητέρα της, και το βιβλιάριο απορίας δεν καλύπτει την εξέταση.
«Να πάω πού;»
Η μητέρα της είναι άνεργη. Τα 10 ευρώ που δίνει το μήνα η εκκλησία μετά βίας επαρκούν για ένα πιάτο φαΐ και αυτό φυσικά για μία μέρα. «Ξέρεις τι είναι να λιποθυμούν στο σχολείο τα παιδιά σου και να σε παίρνουν τηλέφωνο; Να πρέπει να γεμίσεις το στομάχι τους; Εξι παιδιά που ζουν συνέχεια με το φόβο να μείνουν στο δρόμο; Νιώθω ανίκανη», μας λέει. «Να πάω πού; Πού να μείνω; Ποιος θα μας δώσει μια στέγη; Πού να πάω με έξι παιδιά, δεν είναι ένα...».
Τα μάτια της δακρύζουν. Ελπίζετε; Και μας απαντάει «Ναι», χωρίς να το σκεφτεί στιγμή. «Ελπίζω στους ανθρώπους. Δεν νομίζω ότι χάθηκε η ανθρωπιά. Υπάρχουν άνθρωποι φτωχοί που καταλαβαίνουν. Σε αυτούς απευθύνομαι. Ενας υπουργός δεν μπορεί να καταλάβει. Ενας άνθρωπος που περνάει τα ίδια μπορεί. Δεν έχει εγωισμό», μας εξηγεί.
Τη ρωτάμε αν από τη γειτονιά βοηθούν. «Είμαστε μια φτωχή γειτονιά. Ο ένας βοηθάει τον άλλον όσο κι όταν μπορεί. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως η κατάσταση έχει παραγίνει. Πολλοί ψάχνουν τα βράδια στα σκουπίδια. Οι συνθήκες είναι απελπιστικές», μας λέει. Τη ρωτάμε αν έχει συγγενείς να τη βοηθήσουν. «Οι συγγενείς μου είναι τα παιδιά μου. Ο,τι συμβαίνει το συζητάω μαζί τους. Μαζί με αυτά παίρνω αποφάσεις κι ας είναι μικρά, αφού όλα μαζί τα περνάμε», προσθέτει.
«Αν το κράτος σώθηκε από τα 200 ευρώ που παίρναμε εμείς οι πολύτεκνοι, και τα έκοψαν χωρίς να κρίνουν καν ποιοι τα είχαν πραγματική ανάγκη, τότε τι να πω; Συγχαρητήρια. Σκέφτηκα να αυτοκτονήσω, αλλά δεν το έκανα για τα μικρά. Με κάνουν και χαμογελάω. Μου δίνουν δύναμη. Αλλά υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που το έκαναν. Κι αυτοί δεν πέθαναν από καλοσύνη. Κάποιος τους έφτασε εκεί», συμπληρώνει.
«Αν δεν ξέρεις πώς είναι να πεινάς, δεν καταλαβαίνεις. Στην εποχή του πολέμου καταλαβαίνεις. Αλλά και τώρα γίνεται... πόλεμος και δεν ξέρεις το γιατί. Τώρα πια δεν χρειάζεται να σηκώσουν όπλο», καταλήγει και αναρωτιέται τι θα κόστιζε ένα γάλα, μια φέτα ψωμί ή ένα φρούτο να δίδεται σε όλα τα σχολεία για να μη λιποθυμούν τα παιδιά από την πείνα.
Η Βασιλική Τριανταφύλλου μιλάει ανοιχτά. «Δεν έχω κάνει κάτι που να ντρέπομαι. Το μόνο που έχω κάνει είναι έξι παιδιά και νιώθω τύψεις που δεν μπορώ να τους προσφέρω», εξομολογείται.
Οι αγιογραφίες
Το σαλόνι της ίσα που χωράει τον καναπέ, ένα τραπέζι και μία πολυθρόνα. Η μυρωδιά του θυμιατού σκεπάζει τα πάντα. Κάθε επιφάνεια έχει καλυφθεί από αγιογραφίες. Εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων, από τους οποίους τα έξι της παιδιά έχουν πάρει τα ονόματά τους. Πιστεύετε... της λέμε. «Στην απελπισία χρειάζεσαι κάτι να σε συγκρατεί. Κάπου πρέπει να πιστεύεις, ας είναι και στον εαυτό σου. Δεν προσδοκώ από τους ιερείς. Από τους απλούς ανθρώπους προσδοκώ», μας λέει.
Η πρόνοια δεν την έχει βοηθήσει. Συγγενείς δεν έχει να της δώσουν ένα πιάτο φαΐ. Δουλειά δεν έχει. Ψάχνει· από το να καθαρίζει σκάλες μέχρι να φροντίζει ηλικιωμένους.
«Αναγκάστηκα να χτυπήσω πόρτες για να βρω ένα ζευγάρι παπούτσια για το γιο μου. Δεν ήταν το νούμερό του. Ηταν στενά. Γέμισαν τα πόδια του πληγές. Σήμερα τον έστειλα στο σχολείο με κοριτσίστικα», καταλήγει.
Τα στοιχεία της Βασιλικής είναι στη διάθεση της εφημερίδας. Ο μεγάλος της γιος είναι 25 ετών και πάσχει από ψυχιατρικά νοσήματα. Εχει δύο κόρες, ηλικίας 19 και 16 ετών, κι ακόμη τρεις γιους ηλικίας 17, 11 και 5 ετών. Δεν θέλει χρήματα. Ζητάει ρούχα και παπούτσια για τα παιδιά της. Τρόφιμα και έναν αγγειολόγο. Οποιος μπορεί να τη βοηθήσει, ας επικοινωνήσει με την «Κ.Ε.». Κι όπως ζήτησε και σε μας, «μη με λησμονήσετε φεύγοντας».
*Το τηλέφωνο της εφημερίδας για όποιον επιθυμεί να βοηθήσει τη Βασιλική είναι το 211 1096400.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=422114
enet.gr
ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ «Κ.Ε.» Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
«Φτωχοί άνθρωποι, πλούσια καρδιά»
Μια σοκολάτα μοιρασμένη στα δύο έκανε δύο παιδικά προσωπάκια να λάμψουν
Υπεύθυνος: Φωτ.: ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥ Της ΑΡΓΥΡΩΣ Κ. ΜΩΡΟΥ
Πόση χαρά μπορεί να δώσει μία σοκολάτα των 85 γραμμαρίων, σε δύο πιτσιρίκια, μπορείτε να διανοηθείτε; Οταν πρόκειται για παιδιά, που στην καλύτερη περίπτωση τρώνε κάθε τέσσερις ημέρες φαγητό, απέραντη.
Η Βασιλική Τριανταφύλλου «λέει» ευχαριστώ με τον δικό της τρόπο για τη βοήθεια που δέχθηκε. Ενθετο, το δημοσίευμα της «Κ.Ε.» για το δράμα της οικογένειας Η Βασιλική Τριανταφύλλου «λέει» ευχαριστώ με τον δικό της τρόπο για τη βοήθεια που δέχθηκε. Ενθετο, το δημοσίευμα της «Κ.Ε.» για το δράμα της οικογένειας Τα μάτια του Γιώργου και του Σήφη δεν μπορούν να πουν ψέματα. Η λαχτάρα τους να γευτούν αυτό που άλλα χαίρονται καθημερινά, δεν μπορεί να κρυφτεί.
Δεν έχει σημασία ποιος σκέφτηκε να τη βάλει μέσα στις πέντε σακούλες με τα γάλατα, τα μακαρόνια, τα λιγοστά τρόφιμα και τα ελάχιστα ρούχα, που έφτασαν χθες στο σπίτι της Βασιλικής Τριανταφύλλου. Ηταν η Ευγενία, ήταν ο Παύλος, ήταν η Ευάννα, ήταν ο Ορέστης. Το όνομα μικρό ρόλο παίζει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μια σοκολάτα αξίας μικρότερης του ευρώ, μοιρασμένη στα δύο, έκανε δύο παιδικά προσωπάκια να λάμψουν και να ζήσουν -έστω και για λίγο- αυτό που για κάθε παιδί θα έπρεπε να αποτελεί δικαίωμα.
Η εικόνα που σας περιγράφουμε, η οποία ωχριά μπροστά στο συναίσθημα που εισπράξαμε, είναι ένα ολόψυχο «ευχαριστώ» σε όσους δεν ξέχασαν να είναι άνθρωποι και νοιάστηκαν για τη Βασιλική και τα έξι της παιδιά.
Τα τηλεφωνήματα στην «Ε» ήταν άπειρα. Ακόμη και μία εβδομάδα μετά τη δημοσιοποίηση της έκκλησής της για βοήθεια. Δεν ήταν αντίστοιχη, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, η ανταπόκριση σε βοήθεια συγκριτικά με τα σχεδόν 3.000 share στο facebook. Αλλά όσοι έσπευσαν να βοηθήσουν, ήταν άνθρωποι που δεν τους περισσεύουν, κι αυτό -όπως μας λέει- έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία.
Ο γλυκός παππούλης με τα τέσσερα κουτιά γάλα, που παίρνει σύνταξη μόλις 300 ευρώ, «μητέρες φτωχές, πλούσιες στην ψυχή με περίσσευμα αγάπης», που τηλεφώνησαν στη Βασιλική για να της πουν πως δεν είναι μόνη, να τη ρωτήσουν «αν ζει, αν είναι καλά τα παιδιά της», κι ας έχουν να προσφέρουν ελάχιστα σε είδος· αυτή η παρέα των τριών νέων ανθρώπων που έφταναν στις εργατικές κατοικίες του Αιγάλεω με σακούλες στα χέρια από την περιοχή του Ρέντη, όπου εργάζονται και αποφάσισαν να βοηθήσουν, κάνοντας τη μάνα αυτή που δηλώνει πίστη στους ανθρώπους να δακρύζει από συγκίνηση.
Οι γιατροί
Οι μεμονωμένοι γιατροί, που ενδιαφέρθηκαν να δουν τη 16χρονη Γαβριέλλα, που δεν επιθυμεί τίποτα άλλο παρά να έχει «μια κανονική ζωή, χωρίς να πονά» και η ομάδα γιατρών που της συνέστησε λίγη ακόμη υπομονή μέχρι να βρεθεί η λύση.
Η ΕΥΔΑΠ, ο μοναδικός δημόσιος φορέας, που είδε το δάσος και δεν έμεινε στο δέντρο, και συνέδεσε το νερό το οποίο είχε κοπεί για οφειλή ύψους μόλις 150 ευρώ.
«Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα με έπαιρνε τηλέφωνο ένας υπουργός. Οσοι έπρεπε να ενδιαφερθούν δεν το έκαναν. Ο Δήμος, η Εκκλησία... Μείωσα την αξιοπρέπειά μου, ταπείνωσα την προσωπικότητά μου να τους παρακαλέσω. Επεσα στα γόνατά τους και δεν είναι σχήμα λόγου. Δεν ντρέπομαι επειδή είμαι φτωχή. Αυτοί θα πρέπει να νιώσουν την ντροπή, επειδή είναι σκληροί. Το μόνο που εύχομαι είναι να είναι καλά και να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους που έχουν την ίδια ή ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη από τη δική μου», μας λέει.
«Με πονάει τρομερά που ο κόσμος πεινάει και υποφέρει. Πόσοι άνθρωποι είναι στην ίδια κατάσταση με μένα, πόσοι ζουν στο δρόμο, πόσοι αυτοκτονούν, πόσοι ψάχνουν το βράδυ στα σκουπίδια. Και δεν μπορώ καν να τους βοηθήσω, επειδή δεν μπορώ καν να βοηθήσω τον εαυτό μου και τα παιδιά μου», συμπληρώνει.
Κι όσο περίεργο κι αν σας ακούγεται, μας αναφέρει πως ένα από τα τηλεφωνήματα που δέχτηκε ήταν από μια ηλικιωμένη κυρία η οποία της τηλεφώνησε για να της πει ότι «τώρα που η Γερμανία είναι στη μέση, δεν μας λείπει τίποτα» και όταν η Βασιλική Τριανταφύλλου τής ζήτησε συγγνώμη για να της πει ότι η κατάστασή της και των γύρω της δεν της επιτρέπει να συμφωνεί, της έκλεισε το τηλέφωνο.
«Ακουσα πως τσακώνονται για το γάλα, πόσων ημερών θα είναι. Ρωτάνε αν υπάρχει κόσμος που μπορεί να το αγοράσει; Επειδή γεμίσαμε την κοιλιά, ξεχάσαμε;», αναρωτιέται απευθυνόμενη σε αυτούς πως όπως λέει και να την καλούσαν θα το έκαναν μόνο και μόνο για να της ζητήσουν να τους ψηφίσει.
Μια δουλειά
«Να δίνεις ολόψυχα, χωρίς να προσμένεις κάτι. Δεν θα σταματήσω να ελπίζω στους ανθρώπους και στην Παναγία. Μπορεί το τηλέφωνό μου να μην χτύπησε ακόμη για να μου πει κάποιος να πάω να καθαρίσω το σπίτι του, για ένα μεροκάματο, για να μπορώ να προσφέρω εγώ η ίδια στα παιδιά μου ένα κουτί γάλα και φάρμακα. Μπορεί ακόμη τα νοίκια να είναι απλήρωτα, να μην έχει βρεθεί ένα δωμάτιο για να μείνω με τα παιδιά μου, αλλά πια δεν νιώθω μόνη. Το να σε ψάχνει κάποιος, να ενδιαφέρεται, και να σου λέει κάνε υπομονή, μην χάνεις την ελπίδα σου, είναι για μένα πολύ σημαντικό», καταλήγει.
Κι έχει δίκιο, γιατί όταν δίνεις χαρά και δύναμη, όταν νιώθεις τον άλλον, τότε μπορεί να σε νιώσει και αυτός.
ΥΓ. Η κραυγή απόγνωσης της Βασιλικής δεν άφησε ασυγκίνητους και τηλεοπτικούς σταθμούς, που ζήτησαν να αναδείξουν την «ανθρώπινη ιστορία» της. Από αξιοπρέπεια αρνήθηκε.
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=423198
enet.gr
Daily pangs of hunger in an Athens home
'Do you know what it's like to have the school call you to say your kids have fainted (from hunger)?' asks a mother of six
Updated At: 15:33 Monday 24 March 2014
Argyro K Morou
Vasiliki Triantafyllou and her her six children are desperate. They don't have enough food to eat. They have no water or electricity in their home. And 16-year-old Gavriella urgenly needs to see an angiologist
'I've told (my children) that they have to share the little they have. Even if it's just a glass of water. And they do that' (Photo: Orestis Seferoglou) 'I've told (my children) that they have to share the little they have. Even if it's just a glass of water. And they do that' (Photo: Orestis Seferoglou) Yiorgos is 11 years old. He doesn't eat every day. But whenever he has toasted sandwich with him, he shares it with the other children at school who are hungry to the point of fainting because they too have days where they have nothing to eat.
"I've told (my children) that they have to share the little they have. Even if it's just a glass of water. And they do that." Vasiliki Triantafyllou doesn't even have that much. Her water has been cut off. So too has her electricity. But when we visited her and her family at their home, she offered us a glass of water from the last bottle she had left.
"It's all I have to offer you," she said, and she meant it.
While others are celebrating the achievement of a primary surplus, Vasiliki and her six children are harbouring their own dreams and hopes in their small home in a workers housing project in Egaleo, in western Athens.
Their home consists of two small bedrooms, a tiny kitchen and a small living room. Four months behind on the rent, the they risk losing the little they have.
They're not dreaming of the high life. They just want shoes, clothes, a little food to survive and a vascular medicine expert to offer free treatment to 16 year-old Gavriella, who only wishes to lead "a normal life without pain".
And she's not talking about the hunger pangs she has when her stomach is rumbling. She can get rid of that with a little rice or a slice of bread. And when there's no rice or bread in the house, Vasiliki can ease her children's hunger with some gruel made with flour, the only thing left in the kitchen cupboard, once every four days.
The pain Gavriella is talking about is in her head, jaw and nose. Nothing can get rid of it. Vasiliki doesn't have the €600-700 needed for an MRI scan. The allowance that she received as a parent of a large family was cut by €200 in order to pay "the debt to Germany", as she tells Eleftherotypia.
She has a welfare booklet for destitute families. But that doesn't cover her needs.
I have hope in people. I don't think we've lost our humanity. There are poor people who understand. I'm addressing them. A government minister cannot understand. But someone experiencing what I'm going through can. They are not selfish
Vasiliki is unemployed. The €10 she gets every month from the church is barely enough to meet the family's daily food requirements.
"'Do you know what it's like to have the school call you to say your kids have fainted? To be told that you have to fill their bellies? To have six children and be in constant fear that you're going to end up on the street? I feel incompetent," she says.
"Where am I to go? Where will I live? Who will put a roof over our heads? Where am I to go with six children. This isn't..."
Her eyes well up. Does she have any hope? "Yes," she replies, without thinking. "I have hope in people. I don't think we've lost our humanity. There are poor people who understand. I'm addressing them. A government minister cannot understand. But someone experiencing what I'm going through can. They are not selfish," she explains.
And do her neighbours help? "This is a poor neighbourhood. Everyone helps each other as best they can. But in these past two years, the situation has deteriorated. Many people go out at night to scavenge through the rubbish. The conditions are appalling," she says.
Has she got relatives to help her? "My relatives are my children. Whatever comes up, I discuss it with them. No matter how small the decision, we make it together. After all, we're always together," she says.
"If the state has been saved by cutting the €200 that we got as a large family, and they cut that allowance without even checking who really needed it, then what can I say? Congratulations. I've thought of killing myself, but I didn't do it because of the children. They make me smile. They give me strength. But there are thousands of people who have taken their own lives. And they didn't die out of kindness. They were pushed into doing it," she says.
"If you don't know what it means to be hungry, then you don't understand. During wartime, you can understand it. But now we have … wars without even realising it. Now you don't even have to lift a weapon," she continues, wondering what it would cost to provide enough milk, bread and fruit to schoolchildren to stop them fainting from hunger.
Vasiliki talks openly. "I've done nothing to be ashamed of. All I have done is to have six children and I feel guilty that I cannot provide for them," she admits.
I've thought of killing myself, but I didn't do it because of the children. They make me smile. They give me strength. But there are thousands of people who have taken their own lives. And they didn't die out of kindness. They were pushed into doing it
The family's living room is hardly large enough for the sofa, coffee table and armchair. There is a strong smell of incense. Every inch on the wall is covered with a religious icon. Images of Christ, the Virgin Mary and the saints whom the children are named after.
Does she believe in God? "When you are desperate, you need something to hold on to. You have to believe in something, even if it's yourself. I don't expect anything from the priests, just ordinary people," she says.
But providence has not helped. Her relatives don't have enough themselves to give her anything. She's no job. She can't find anything, from cleaning to child-minding.
"I had to go around knocking on doors to get a pair of shoes for my son. The pair I got him don't fit. They're too narrow. He got blisters from wearing them. So today I sent him to school with one of the girl's pairs," she says.
* This newspaper has Vasiliki's contact details. Her eldest son is 25 and lives with a psychiatric illnesses. She has two daughters, aged 19 and 16, and even three other sons, aged 17, 11 and 5. She does not want money. All she wants are clothes and shoes for her children. Food and an angiologist. If you are willing to help, please contact Eleftherotypia (tel 211-109-6400) and we will provide you with the details
* This article first appeared, in Greek, in the 23 March 2014 issue of Eleftherotypia
EnetEnglish, Eleftherotypia
http://www.enetenglish.gr/?i=news.en.society&id=1826
©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ-ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου