Hταν μια γάτα στο λιμάνι…»
«Πορτοβέκιο: ένα πολύβουο, γραφικό ψαροχώρι της Κέρκυρας. Κάθε κάτοικος έχει μια ιστορία να αφηγηθεί και συχνά οι ζωές τους διασταυρώνονται. Η Ζωή θρηνεί τον νεκρό σύζυγό της και η μικρή Λουίζα τη μητέρα της. Ο παπα-Αντώνης συνωμοτεί και ραδιουργεί. Νεαροί εραστές συναντώνται κρυφά. Η Χαρά είναι μια σκληραγωγημένη ανεξάρτητη γυναίκα κι ο άντρας της, ο Σπύρος, είναι ο ομορφότερος άντρας του χωριού (...)».
Και ανάμεσα σε όλους αυτούς, «(...) κινείται και η Μαμή, η γάτα του Πορτοβέκιο, όμορφη και πονηρή, προκαλώντας αισθήματα αγάπης, αλλά και απέχθειας στους κατοίκους του χωριού. Ψάχνει για τροφή καθώς η μυρωδιά από τις κουζίνες των σπιτιών αναδίδεται στον αέρα». Κλέβει φαγητό και εμφανίζεται παντού, παρακολουθώντας τις ζωές των ηρώων, τις μεγαλύτερες κοινωνικές εκδηλώσεις «που γίνονται αφορμή για πρωτότυπες γαστρονομικές απολαύσεις», αλλά και την προετοιμασία των καθημερινών φαγητών, οι ευχάριστες οσμές των οποίων μπερδεύονται με το «νοσταλγικό άρωμα της νησιωτικής Ελλάδας της δεκαετίας του '50.
«(...) Ξαφνικά, με την άκρη του ματιού της είδε την ασπρόμαυρη γάτα να πλησιάζει πολύ αργά, σαν φωτομοντέλο στην πασαρέλα. “Να τη πάλι η γάτα”, είπε η Λουίζα ευχαριστημένη. “Φύγε, φύγε, Μαμή...”, φώναξαν η Ρένη και η Μαρία. “Σας παρακαλώ, μην τη διώχνετε, είναι τόσο ωραία γατούλα”, παρακάλεσε η Λουίζα. (...) Η γάτα έτρεξε προς την πίσω μεριά του σπιτιού. “Γιατί είναι τόσο φοβισμένη; Τίνος είναι;” ρώτησε. Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν χαχανίζοντας. “Μπορείς να τη φωνάζεις Μαμή, έτσι τη λένε όλοι. Είναι πραγματικά απαίσια. Ανήκε στους ανθρώπους που έμεναν στο σπίτι σας. Την άφησαν πίσω. Δεν υπάρχει κανείς να την ταΐζει τώρα, γι’ αυτό κλέβει. Είναι σκέτος μπελάς. Τη φωνάζουμε Μαμή επειδή η γυναίκα που την είχε ήταν μαμή. Δεν ξέρουμε το κανονικό της όνομα. Εξάλλου δεν είναι παρά μια γάτα”. Η Ρένη τα είπε όλα αυτά με μια ανάσα, αλλά απ’ τον τόνο της καταλάβαινε κανείς ότι, παρ’ όλο που η γάτα ήταν ζαβολιάρα, την ανέχονταν, αν δεν την αγαπούσαν κιόλας. “Μα πώς μπόρεσαν να την εγκαταλείψουν έτσι;” είπε η Λουίζα. “Φτωχή γατούλα...”. “Α, μια χαρά την εγκατέλειψαν. Εφυγαν απ' το νησί με το φεριμπότ. Στις γάτες δεν αρέσει η θάλασσα, ούτε κανενός είδος νερό. Δεν θα της άρεσε ο καινούργιος τόπος. Είχε γεννηθεί εδώ, έτσι σκέφτηκαν ότι θα ήταν πιο ευτυχισμένη αν έμενε στο νησί(...)”».
Μαρία Στράνη-Ποτς, «Η γάτα του Πορτοβέκιο»,
εκδόσεις Κέδρος, 293 σελ., τιμή 16 ευρώ
ΑΡΓΥΡΩ Κ. ΜΩΡΟΥ
http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el.home&id=331507
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου